کاهش تعرفه واردات و نیاز به 600 هزار تن واردات شکر

به گزارش سرویس اقتصادي تفتان ما، به نقل از هرمز ، امنیت غذایی از ارکان اساسی امنیت کشور است که حتی گاهی اوقات اولویتش از امنیت نظامی نیز بالاتر می رود. کالاهای استراتژیک به گونه ای هستند که هر دولت و جامعه ای برای اینکه ضربه و آسیب پذیری خود را کاهش داده و به کشوری قدرتمند تبدیل شود، باید تدابیر و سیاست های مناسب را برای آن اتخاذ کنند.
    چنانچه کشوری بخواهد مصرف کالاهای اساسی اش متکی بر واردات باشد، این کشور، کشوری بسیار آسیب پذیر خواهد بود. اگر در عالم سیاست، روزی کشور صادرکننده آن کالای استراتژیک، با کشور وارد کننده روابط شان به هم بخورد و یا ملاحظات سیاسی ای به میان آید، آنگاه بیشترین لطمه متوجه کشور وارد کننده است. حال که کشور ما نیز در سطح بین الملل با دشمنان قسم خورده ای مواجه است، این تهدید بیش از دیگران ما را تهدید می کند.       در سیاست های کلی اقتصاد مقاومتی که از سوی رهبر انقلاب ارائه شد، توجه بسیار جدی به تامین و تولید کالاهای استراتژیک و اساسی مطرح شده است. در بند 6 و 7 سیاست های ابلاغی، اشاره ای مستقیم به تامین کالای اساسی شده است.       شکر یکی از کالاهای اساسی است که در زمره کالاهای وارداتی کشور قرار دارد. علی رغم ظرفیت بسیار بالایی که در داخل برای تامین تمام  نیاز مردم به شکر وجود دارد، اما همچنان چنگال واردات بر پیکره شکر افتاده است. در تمام این سالها به جز یکی، دو تصمیم، متاسفانه تصمیم مناسب و درخوری برای جلوگیری و کاهش ورود آن صورت گرفته نشده است. واردات بی رویه شکر خام و سفید از عمده ترین عوامل رکود تولید داخلی در این محصول است. رکودی که منجر به بیکاری بسیاری از جوانان کشور شده است.       در چند سال اخیر نیز مشاهده شده است که وزارت صنعت و معدن با همکاری وزارت کشاورزی، مجوز واردات شکر را تمدید کرده و به برخی از شرکت های خاص داده است. این در حالی است که چغندرکاران جامعه در بدترین شرایط ممکن قرار دارند و شکر تولید داخلی روی دست تولید کنندگان داخلی باد کرده است. این رویه بر خلاف سیاست های اقتصاد مقاومتی است. دولت به جای اینکه از تولید داخل حمایت کند و وابستگی کشور را در مورد کالاهای اساسی کم کند، همچنان سیاست واردات را پیش گرفته است. واردات روز افزون شکر منجر به افزایش وابستگی به کشورهای خارجی شده است. اولین نتیجه این وابستگی ضربه پذیری و آسیب پذیری ازین ناحیه است.       یکی از راهکارهایی که برای کاهش واردات، تقویت تولید داخل و ترغیب تولید کننده به افزایش تولید، افزایش تعرفه گمرکی واردات شکر است.        متاسفانه در سال های گذشته میزان تعرفه بر شکر خام وارداتی، بسیار پایین بوده است. این مساله باعث شده که واردات بی رویه شکر صورت گیرد و شکرهای تولیدی چغندرکاران داخلی، روی دست کشاورزان بماند و متحمل آسیب بالایی  شوند. البته رویکرد خام خری و تبدیل به محصول هرچند در همه جای دنیا پذیرفته است، اما زمانی این سیاست در کشور ما کارکرد خواهد داشت که زنجیره های تولید شکر نیز در کشور تامین گردد و البته کالای تولیدی به خارج کشور صادر شود. اتفاق هایی که در کشور ما نیفتاد و شکر تولیدی روانه بازارهای داخلی شد.البته پس از سالها انتظار بالاخره میزان تعرفه بر شکر خام در سال 94 به 40 درصد رسید که این یک حرکت مثبت جهت حمایت از کشاورزان و تولید کننده داخلی بوده است.       از راهکارهای بسیار مناسب دیگر که می تواند وابستگی کشور را به کالای اساسی شکر کم کند، ساماندهی و بهینه سازی صنعت تولید کشور است. در کشور زمین ها و اراضی بسیار مناسب و مستعدی برای تولید شکر و بهره برداری از آن وجود دارد که متاسفانه نتوانسته ایم از آن بهره وری و بازدهی کامل تولید شکر را در داخل کشور داشته باشیم. این مساله به گونه ای است که صنایع مرتبط با تولید شکر، کمتر از میزان ظرفیت، تولید دارند. همین مساله منجر شده است که دلالان زیادی به وجود آیند و شکر را بیش از نیاز داخل وارد کنند.       طبق آمار و ارقام وزارت جهاد کشاورزی برای تامین مایحتاج داخل و همچنین تامین ذخایر استراتژیک به بیش از 600 هزار تن واردات شکر نیازمندیم. در صورت وجود اراده محکم، می توان با حمایت از صنایع تولید شکر، این میزان نیاز به واردات را کاهش داد. کاهش هزینه های جانبی تولید شکر، تسهیلات دولت به کارخانه ها برای نوسازی ماشین آلات و صنایع و پرداخت تسهیلات ارزان قیمت به کشاورزان، خرید تضمینی چغندر، تغییر سیستم های آبیاری، بالا بردن سطح زیر کشت برداشت شکر در هکتار و ... راهکاری پیشنهادی به مسئولین برای افزایش تولید و کاهش میزان واردات است.   انتهای پیام/

يکشنبه ۲۲ فروردين ۱۳۹۵ ساعت ۰۹:۵۹