۰
وبلاگ می‌نویسم و گم نمی‌شوم
«سیداکبر موسوی»، وبلاگ‌نویس و فعال شبکه‌های اجتماعی رکود حاکم بر شبکه‌های اجتماعی را در یک یادداشت تحلیل کرد.
به گزارش سرویس وبلاگستان تفتان ما، دوستانم از خلوت شدن فیس بوک و توییتر و فرندفید و… گاهی گله می‌کنند. نمی‌دانم این خلوت شدن راست است یا نه. حتی اگر راست نباشد، اتفاق دوری نیست و دیر یا زود این ماجرا خواهد آمد. خیال می‌کنم دلیلش شبکه‌های جدید‌تر اجتماعی باشند که بیشتر در گوشی‌های هوشمند جا دارند. واتس اپ، وایبر، تلگرام و… کاربران شبکه‌های قدیمی‌تر را می‌بلعند. چرا؟
من یک پاسخ ساده دارم؛ «اشتیاق به گفتن و شنیدن» یا حتی «گفت و شنفت مستقیم» همان دلیلی که فیس بوک و دوستانش، وبلاگستان را خلوت کردند. حال و روز فیس بوک و یارانش شبیه حال و روز وبلاگستان است وقتی که این‌ها به دنیای مجازی آمدند. فیس بوک به یک گفتگوی واقعی نزدیک‌تر بود تا وبلاگ و کامنتهایش. هر چه این گفتگو به واقعیت و یک محفل شب نشینی نزدیک‌تر باشد، جذاب‌تر است و معرکه‌اش بیشتر می‌گیرد و تماشاگران معرکه دیگران را می‌رباید.
من نویسنده در فضای مجازی، کلماتم وقتی معنا دارند و وقتی زنده‌اند که مخاطب داشته باشد. شبکه‌های اجتماعی مخاطبشان حاضر و آماده بود. فالوور، لایک، کامنت و… همه زنده بودن مخاطب و حضور مخاطب را می‌فهماند. توی وبلاگ تنها آمار گنگ بازدید‌ها و گاهی با کامنتهای با فاصله زمانی پس از انتشار، حضور مخاطب را می‌رساند. میان نویسنده و مخاطب فاصله بود. کامنتها وقتی نوشته می‌شدند که نویسنده‌ای نبود. اما شبکه‌های اجتماعی گفتگو را زنده کردند و خواندن و نوشتن را به «شب نشینی دوستانه» نزدیک‌تر.
به همین دلیل، واتس اپ و دوستانش تماشاگران فیس بوک و یارانش را می‌ربایند. چون گفتگوی زنده تری دارند و شب نشینی دوستانه تری. حال روز فیس بوک و پلاس و… حال و روز چند سال پیش وبلاگستان است. همان بلایی که فیس بوک و دوستان بر سر وبلاگستان آوردند، بر سر خودشان آمده است؛ درست به همان دلیل. شبکه‌های اجتماعیای که وبلاگستان را مجروح کردند، خود به دست شبکه‌های اجتماعی دیگری زخم خوردند. تا باز که او را بکشد آنکه تو را کشت؟
اما مشکل اصلی اینجاست، هر چه شبکه‌های اجتماعی به شب نشینی واقعی نزدیک‌تر شوند، متن‌ها و گفته‌ها گم‌تر می‌شود. متن‌ها در وبلاگ به سادگی پیدا می‌شوند و در لابلای تاریخ و زمان گم نمی‌شوند. اما نوشته‌ها در فیس بوک و… زیر انبوه پست‌های خود و دیگران گم می‌شود. اما عمر نوشته‌ها در واتس آپ و… بسیار کمتر از فیس بوک و دوستانش است و بسیار زود گم می‌شوند و حتی محو می‌شوند. این طور بگویم، متن‌ها در وبلاگ در طبقه‌ها جا می‌گیرند. در فیس بوک و… گم می‌شوند و در واتس اپ و… محو.
وبلاگ می‌نویسم پس گم و محو نمی‌شوم.
انتهای پیام/ وبلاگ نیوز
من یک پاسخ ساده دارم؛ «اشتیاق به گفتن و شنیدن» یا حتی «گفت و شنفت مستقیم» همان دلیلی که فیس بوک و دوستانش، وبلاگستان را خلوت کردند. حال و روز فیس بوک و یارانش شبیه حال و روز وبلاگستان است وقتی که این‌ها به دنیای مجازی آمدند. فیس بوک به یک گفتگوی واقعی نزدیک‌تر بود تا وبلاگ و کامنتهایش. هر چه این گفتگو به واقعیت و یک محفل شب نشینی نزدیک‌تر باشد، جذاب‌تر است و معرکه‌اش بیشتر می‌گیرد و تماشاگران معرکه دیگران را می‌رباید.
من نویسنده در فضای مجازی، کلماتم وقتی معنا دارند و وقتی زنده‌اند که مخاطب داشته باشد. شبکه‌های اجتماعی مخاطبشان حاضر و آماده بود. فالوور، لایک، کامنت و… همه زنده بودن مخاطب و حضور مخاطب را می‌فهماند. توی وبلاگ تنها آمار گنگ بازدید‌ها و گاهی با کامنتهای با فاصله زمانی پس از انتشار، حضور مخاطب را می‌رساند. میان نویسنده و مخاطب فاصله بود. کامنتها وقتی نوشته می‌شدند که نویسنده‌ای نبود. اما شبکه‌های اجتماعی گفتگو را زنده کردند و خواندن و نوشتن را به «شب نشینی دوستانه» نزدیک‌تر.
به همین دلیل، واتس اپ و دوستانش تماشاگران فیس بوک و یارانش را می‌ربایند. چون گفتگوی زنده تری دارند و شب نشینی دوستانه تری. حال روز فیس بوک و پلاس و… حال و روز چند سال پیش وبلاگستان است. همان بلایی که فیس بوک و دوستان بر سر وبلاگستان آوردند، بر سر خودشان آمده است؛ درست به همان دلیل. شبکه‌های اجتماعیای که وبلاگستان را مجروح کردند، خود به دست شبکه‌های اجتماعی دیگری زخم خوردند. تا باز که او را بکشد آنکه تو را کشت؟
اما مشکل اصلی اینجاست، هر چه شبکه‌های اجتماعی به شب نشینی واقعی نزدیک‌تر شوند، متن‌ها و گفته‌ها گم‌تر می‌شود. متن‌ها در وبلاگ به سادگی پیدا می‌شوند و در لابلای تاریخ و زمان گم نمی‌شوند. اما نوشته‌ها در فیس بوک و… زیر انبوه پست‌های خود و دیگران گم می‌شود. اما عمر نوشته‌ها در واتس آپ و… بسیار کمتر از فیس بوک و دوستانش است و بسیار زود گم می‌شوند و حتی محو می‌شوند. این طور بگویم، متن‌ها در وبلاگ در طبقه‌ها جا می‌گیرند. در فیس بوک و… گم می‌شوند و در واتس اپ و… محو.
وبلاگ می‌نویسم پس گم و محو نمی‌شوم.
انتهای پیام/ وبلاگ نیوز
چهارشنبه ۱۴ بهمن ۱۳۹۴ ساعت ۰۹:۱۱
کد مطلب: 426195
