امان الله طوقی در گفت و گو با خبرنگار
تفتان ما، با بیان اینکه درخت سرو کهنسال سنگان یکی از بهترین مکان های است که مسافران نوروزی می توانند از آن بازدید کنند، اظهار کرد: در استان سیستان و بلوچستان این درخت در ۳ نقطه دهپابید، کوشه و سنگان وجود دارد که کهنسال ترین آن سرو سنگان است.
وی بیان کرد: سرو زربین سنگان در ۴۵ کیلومتری شهرستان خاش با حدود ۳۰ متر ارتفاع و سه متر قطر تنه به عنوان اثر طبیعی و ملی استان سیستان و بلوچستان به ثبت رسیده است.
طوقی تصریح کرد: بر اساس اطلاعات به دست آمده، زرتشتیان به درختان سرو احترام خاصی قائل بودند از این رو این درختان را موبدان زرتشتی می کاشتند و بعد از اسلام نیز مردم منطقه برای جلوگیری از نابودی این درخت آن را به نام درخت میر عمر نامیدند و بعدها به نام سُل نامگذاری شد.
وی گفت: ما انواع درخت سرو از جمله سرو نقره ای، سرو شیراز، سرو ناز، سرو خمره ای و سرو زرین داریم که این درخت 3208 ساله از نوع سرو زربین است.
مدیر جهاد کشاورزی شهرستان خاش خاطرنشان کرد: این درخت در گذشته های دور به عنوان زیارتگاه محسوب می شد و مردم برای زیارت به آن مراجعه کرده و با گره زدن نخ و تکه پارچه مراد و خواسته های خود را از آن طلب می کردند.
وی یاد آور شد: زربین با نام دوجملهای Cupressus sempervirens) گونهای از درختان همیشهسبز، از دسته مخروطیان (Pinophyta) ردهٔ ناژویان (Pinopsida)، راستهٔ کاجیان (Pinales)، تیرهٔ سروها (Cupressaceae)، سردهٔ سرو ناز (Cupressus). «سرو زربین» درختی زیبا به ارتفاع ۲۰تا ۳۰متر گسترده در برخی نواحی شمال ایران است که سبزی همیشگی آن جلوهای خاص به طبیعت منطقه میبخشد. جورهٔ اصلی زربین، مخروطی با گسترش افقی دارد؛ شاخههای جانبی آن نیز افقی هستند.
مدیر جهاد کشاورزی خاش اذعان کرد: زربین از قسمتهای برگ، جوانه، گل آذین، پوست و میوه که از فندق درشتتر است، تشکیل شدهاست. پوست شاخههای جوان این درخت سبز تیره تا روشن ودر یک سالهها قهوهای روشن تا قرمز است، اما در چند سالهها به رنگ قهوهای تیره، صاف و یا پولکدار میباشد. همچنین پوست تنه درخت الیافدار وشیارهای آن به صورت شبکهای درهم رفته، چروکیده و عمیق است.
وی اظهار کرد: زربین درختی دیرزیست با قدرت تحمل شرایط سخت، مقاوم و با ریشه عمیق و قوی بوده که آن را قادر می سازد تا درمیان تخته سنگها و شیب های تند و پرتگاهی به راحتی رشد کند.
طوقی گفت: سرو زربین در ایران بیشتر در نواحی شمالی قابل مشاهده است و در استان گلستان بیشتر در علی آباد کتول و نیز رامیان وجود دارد.
انتهای پیام/