تفتان ما - اوتیسم، رنج ها و دغدغه ها

اگر در منزل یا در اطرافیان خود کودک مبتلا به اوتیسم دارید خواندن این نوشتار را به شما توصیه می کنیم. حتّی اگر ندارید هم برای درک بهتر مفهوم تکراری “شکر نعمت سلامتی” بد نیست که با مشکلات اوتیسمی ها و خانواده های آنان آشنا شوید.

به گزارش سرویس اجتماعي تفتان ما، به نقل از سلامت نا، هیچ وقت بیماری ها برای هیچ انسانی خوشایند نیستند. حتی برای اطرافیان، و بدتر آنکه در خانواده شخصی درگیر بیماری ای باشد. چه سرماخوردگی باشد و چه بیماری های بدتر، موجبات غصه را در خانه ها می تواند پدید بیاورد. و حالت بدتر شاید این باشد که شخصی مخصوصاً کودکی در خانه مبتلا به بیماری روانی باشد و این بیماری سعی بر این داشته باشد که اطرافیان به آن عادت کنند. امّا غافل از این که پدر و مادر هیچگاه نمی توانند سلامت کودکان خود را نادیده بگیرند و به آن عادت کنند.
اگر در منزل یا در اطرافیان خود کودک مبتلا به اوتیسم دارید خواندن این نوشتار را به شما توصیه می کنیم. حتّی اگر ندارید هم برای درک بهتر مفهوم تکراری “شکر نعمت سلامتی” بد نیست که با مشکلات اوتیسمی ها و خانواده های آنان آشنا شوید.
اوتیسم چیست؟
به عقیده روانپزشکان، اوتیسم نوعی اختلال در رشد است که تا پیش از سه سالگی در کودک بروز می کند که در پسران شایع تر از دختران است، البته علّت اصلی آن هنوز ناشناخته است. افراد مبتلا به بیماری اوتیسم در تعاملات اجتماعی و ارتباطات خود و بازی ها مشکل دارندکه در برخی از موارد رفتارهای پرخاشگرانه و خودآزاری دیده می شود. طبق آمار بدست آمده از سازمان های جهانی، از هر حداقل ۷۰ نوزاد، ۱ نفر مبتلا به اوتیسم است. کارشناسان این حوزه، زندگی های مدرن را دخیل در بوجود آمدن این بیماری در نوزاد می دانند.
متأسفانه باید گفت که۵۰% از کودکان اوتیستیک قادر نیستند از زبان به عنوان وسیله اصلی برقراری ارتباط با سایرین استفاده نمایند. عدم به کار بردن ضمیر “من” از ویژگی های کلامی این کودکان است. از مسائل دیگر تکلمی، تکرار کلمات و جملات اطرافیان است.
طبق آمار موجود و عقیده کارشناسان این امر، گویا آمار کودکان مبتلا به این بیماری رو به افزایش است. هر چند همانطور که گفته شد بر اثر پیدا نشدن علّت اصلی، درمان قطعی ای وجود ندارد، امّا درمان جدی و به موقع اوتیسم تغییرات بزرگی در زندگی کودکان مبتلا به بیماری ایجاد می‌کند.
کودکان مبتلا به اوتیسم را بهتر بشناسیم
با بیان نمونه هایی شما را با این کودکان بیشتر آشنا می کنیم تا درک بهتر این بیماری برای شما ممکن و این کودکان برایتان ملموس تر باشد.
کودکی را در نظر بگیرید که سه سال سن دارد که توانایی خاصی برای تکلّم ندارد و طبعاً خانواده اش نمی توانند ارتباطی با او برقرار کنند. پدر و مادر از همین رو بسیار نگران و آزرده خاطر هستند. این کودک سه ساله هیچ گونه تمایلی به بازی کردن ندارد و وقتی با مادر خود برای بازی به شهربازی می رود ترجیح می دهد گوشه ای بنشیند و آرام باشد(در حالی که این سن اوج بازی و پویایی کودک می تواند باشد). او زمانی که به مدرسه می رود هم همینطور است و همیشه آرام و به قول خودشان سرش به کار خودش است. این محصل حافظه قوی ای دارد. برای مثال کل نقشه مترو یا اتوبوس های تندرو را حفظ است. ولی فکر این که او بخواهد برای رسیدن به منزل مسیرش را عوض کند هم او را به وحشت می اندازد.
نمونه فوق شایع ترین حالت ابتلا به اوتیسم است که حالات دیگری هم در این بین وجود دارد.
علائم اوتیسم چیست ؟
قبل از بیان این علائم لازم است بگوئیم که مبتلایان به بیماری اوتیسم الزاماً تمامی این موارد در آن ها مشهود نیست و معمولاً نیمی از علائم را دارا هستند.
اصرار دارند که یکسان باشند و با تغییر و تغییر کردن مخالف هستند. امکان دارد بدون دلیل بخندند و یا گریه کنند. بدون علّت گویایی، نگران می شوند و حالت اضطراب به خود می گیرند. مشکلات شدید تکلمی دارند. دوست ندارند در آغوش گرفته شوند و یا دیگران را در بغل گیرند. قادر نیستند با دیگران رابطه برقرار کنند. کلمات و یا جملات دیگران را تکرار می کنند. و علائم دیگر… اوتیسم یک بیماری روانی است؟
بر اساس اطلاعاتی که گفته شد، اینطور برداشت می شود که این کودکان آرام هستند و و اصلاً کودکان آزاررسان و سرکشی نیستند که خودشان رفتارهایشان را انتخاب کرده باشند. این نکته هم ناگفته نماند که اوتیسم به علّت داشتن والدین بد بوجود نمی آید. تا کنون هیچ عامل روانشناختی در خصوص تأخیر رشد کودک شناخته نشده است.
باورهای غلط درباره اوتیسم:
افراد مبتلا به اوتیسم احساسات ندارند. علّت اوتیسم ژنتیک است. کودکان مبتلا به اوتیسم هرگز ارتباط چشمی برقرار نمی کنند. کودکان مبتلا به اوتیسم صحبت نمی کنند. کودکان اوتیستیک قادر به نشان دادن محبت خود نیستند. و امّا مشکلات خانواده هایی که کودک اوتیسمی دارند:
مشکلاتی در جامعه بر سر راه این خانواده ها وجود دارد. یکی از مشکلات را می توان عدم آگاهی کافی خانواده ها در نحوه برخورد با این کودکان دانست. چرا طبق آمار موجود، بعید است که تمامی چنین خانواده هایی به مراکزی که دانشگاه های علوم پزشکی و توانبخشی معرفی کردند سر بزنند و آموزش های کافی را ببینند و بعضاً برخی خانواده ها با ناآگاهی تحت تأثیر مشورت افراد نادان در این زمینه، قرار می گیرند.
مبتلایان به اوتیسم به طور میانگین در هفته ۳ روز و در هر نوبت در مدـ زمان ۳ ساعت نیاز به توانبخشی دارند. اقدامی که تاکنون تحت پوشش بیمه قرار نگرفته است و امید می رود در ادامه اجرای طرح تحوّل نظام سلامت به این بیماری که کودکان معصوم بدان مبتلا هستند در دستور کار اجراء قرار بگیرد. البته سازمان های مانند بهزیستی هستند که کمک های کمی در این زمینه به خانواده ها می کنند. مشکلات فراوان دیگری هم گریبان گیر این خانواده هاست که در اینجا مجال بیان نیست.
بهتر است امروز، در روز جهانی اوتیسم، از درگاه خداوندی که بیماری های غیر قابل درمان را هم درمان می کند سلامتی برای این کودکان طلب کنیم و بیشتر قدر نعمتی و سلامتی فرزندانمان را بدانیم.
انتهای پیام/