تفاوت بزرگ فوتبال ایران و اروپا؛ همه به دنبال تخریب هستند!

به گزارش سرویس ورزشي تفتان ما، دیگر کم کم از حافظه فوتبال ما پاک شده که برای چه چیز فوتبال را دنبال می کنیم. اگر در فلان کشور صنعتی اروپا لیگ برگزار می شود  و فوتبال در بالاترین سطحش دنبال، دست آخر به همراه آن همه لذت و هیجان، ارقامی به عنوان سود خالص حاصل می شود که بدون شک یک هزارم آن در فوتبال ما جاری نیست و به این زودی ها نخواهد بود. در آنجا فوتبال هم لذت به همراه دارد و هم سود سرشار مالی برای برگزار کنندگان. اما در اینجا به واسطه نقض قانون کپی رایت و بچه یتیمی به اسم حق پخش تلویزیونی، خبری از این سودهای سرشار نیست.بعضا دولت از جیب هزینه می کند و در بهترین حالت توجیه مالی اش این است جامعه سرگرم می شود و شادی عمومی به بار دارد.
به لستر سیتی برویم. شهری با جمعیت 320 هزار نفر که برابری می کند با یکی از مناطق تهران. حالا قهرمان لیگ برتر از دل همین شهر کوچک بیرون آمده و همه کارشناسان فوبتال جهان از آن به عنون یکی از بزرگترین شگفتی های قرن  یاد می کنند. از لحاظ ریاضی امکان قهرمان شدن روباه ها با آن بودجه محدود در قبال غول هایی همچون چلسی، سیتی، من یو و آرسنال مانند جوک بود اما در ریاضی برای همان جوک هم درصدی را لحاظ می کنند و اینک آن درصد مختصر پیراهن واقعیت بر تن کرده است. اینکه چرا لستر قهرمان شد مهم نیست. مهم آن است که ببینیم یک شهر چگونه با قهرمانی یک تیم، جان دوباره ای می گیرد. تمام شهر حالا به رنگ آبی در آمده و شبی نیست که در آنجا جشنی بر پا نباشد. در بازار، در رستوران در فروشگاه و کلا در هر جایی که تعداد جمعیت از ده نفر بالاتر باشد اینک نماد هایی از روباه ها را  به همراه دارد. آنها تا قطره نهایی این قهرمانی را می چلانند و از آن لذت می برند چرا که فلسفه غایی فوتبال چیزی جز این نیست. شاید امروز فوتبال به عنوان یک صنعت و حتی هنر جایگاه جدیدی را برای خود پیدا کرده باشد اما اگر آن زیبایی، لذت و هیجانش درونی اش نبود هرگز به این رتبه نمی رسید.
لستر نمونه خوب و شیکی است که می شود آن را ملاک قرار داد تا عیارسنجی کرد ما تنها مصائب و تلخی های فوتبال را درک کردیم و از بعد شادی آفرین و ذات مفرحش بی خبریم. لازم نیست راه دوری برویم. چند روز دیگر شاید، شاید یک آبی پوش دیگر در لیگ ایران قهرمان لیگ برتر خودمان شود. استقلال خوزستان همان مختصات لستر را دارد. تیمی ارزان و معمولی که حالا در حال تعبیر یک رویاست. اگر در هفته سی ام در روز جمعه 24 اردیبهشت ماه  سال 1395به هر ترتیبی استقلال خوزستان قهرمان لیگ برتر ایران شود می شود همان شعف و شادی و سودبری لستری ها را در اهواز مشاهده کرد؟ در بهترین حالت می شود یک جشن شبانه تا سحرگاه در اهواز و بعد از آن شهر دوباره به حالت عادی در می آید. نه شاهد آبی شدن اهواز هستیم و نه سود اقتصادی از این قهرمانی عجیب و نوبرانه. همان طور که قبل از این فولاد در لیگ سیزدهم قهرمان شد و فقط یک جشن چند ساعته در اهواز برگزار شد و دیگر هیچ.
از فوتبال لذت نمی بریم و فقط در پی اخبار منفی آن هستیم. واکاوی و جستجو در باره چرایی مرگ فلان فوتبالیست ناگهان می شود همه خواسته ما از فوتبال. سال ها هواداران پرسپولیس منتظر قهرمانی تیم شان می مانند و اگر شامگاه جمعه پیش رو به هر ترتیبی شاگردان برانکو جام را مال خود کنند ناگهان فوتبال فراموش می شود و بعد از چند ساعت جشن و سرور خیابانی، شنبه همه چیز به بوته فراموشی سپرده خواهد شد.
از فوتبال،نه بعد اقتصادی و سود آوری سرشارش را متوجه شدیم و نه ذات زیبا و زندگی بخشش را. فوتبال ایرانی شده جایی برای حرص خوردن، فحش دادن، شماتت کردن و دست آخر اگر جام را هم لمس کردی تنها چند ساعت جشن و سپس روز از نو روزی از نو. گویا در زمین های فوتبال ما هیچ دروازه ای برای فتح و شادی اش وجود ندارد.
انتهای پیام/ راه دانا

سه شنبه ۲۱ ارديبهشت ۱۳۹۵ ساعت ۰۹:۴۰