توبه‌ی اقتصادی دولت از زبان طیب‌نیا
دولت حسن روحانی در حال حاضر منتهای آرزوی خود را رسیدن به تراز تولید در سال‌هایی می‌داند که خود و انصارش از بزرگ‌ترین منتقدان آن بوده‌اند.
به گزارش سرویس اقتصادي تفتان ما، به نقل از آناج، علی طیب‌نیا وزیر امور اقتصادی و دارایی در جمع منتخبان مجلس دهم جمله‌ای گفت که نشان می‌دهد دولت یازدهم در امر «تولید» آن‌چنان ضعیف کار کرده که حتی نسبت به دولت سابق که در اوج تحریم‌ها بوده نیز پسرفت داشته است. طیب‌نیا اظهار داشت: «در حال حاضر سطح تولید کشور از بالاترین دوران یعنی سال 90 پایین‌تر است که دلیل آن رکود است که تلاش ما این است که به تولید سال 90 و 91 برسیم.»
این اعتراف طیب‌نیا می‌تواند از دو منظر تحلیل شود:
اولا مدیران ارشد دولت یازدهم که همواره دولت قبل را به خاطر سیاست‌های خارجی‌اش به باد انتقاد گرفته بودند و «تحریم» را سوغات دیپلماسی 8 سال گذشته عنوان نموده که حتی آب‌خوردن مردم را نیز تحت‌الشعاع خودش قرار داده است، اکنون با اتخاذ دیپلماسی تعاملی و باز که به زعم آنها توانست دیوار تحریم‌ها را بشکند، حتی نتوانستند به میزان تولید سال‌های اوج تحریم یعنی 90 و 91 برسند که این امر نشان‌دهنده‌ی اشتباه‌بودن سیاست‌های خارجی دولت یازدهم می‌باشد که تمام تار و پود زندگی مردم را به مذاکرات و برجام گره زده بودند.
در واقع اگر دولت قبل توانست به قول دولت‌مردان تدبیر و امید در اوج ایران‌هراسی و جنگ روانی و...، به میزانی از تولید دست یابد که اکنون با گذشت 3 سال از آغاز دولت حسن روحانی، از آن نیز نزول کرده‌ایم جای بسی تعجب است؛ میزانی که طیب‌نیا آن را «بالاترین میزان تولید» خوانده است.
به عبارت دیگر دولت حسن روحانی در حال حاضر منتهای آمال خود را رسیدن به تراز تولید در سال‌هایی می‌داند که خود و انصارش از بزرگ‌ترین منتقدان آن بوده‌اند.
ثانیاً همه‌ی این‌ها نشان می‌دهد که تحریم، تمام ماجرا نیست و آنچه که آقای روحانی بارها و بارها مبنی بر کمرشکن‌بودن تحریم‌ها، پیش از برجام سخن می‌گفته، بهانه‌جویی‌هایی بیش نبوده است تا بتواند افکار عمومی را به پذیرش آن وا دارد.
در حقیقت تحریم علی‌رغم مشکلاتی که به همراه داشته، اما توانسته باور «تکیه بر توان داخلی» را تقویت نماید که متأسفانه مسئولان دولت کنونی هرگز چنین عقیده‌ای ندارند؛ آنها برای توسعه‌ی بیشتر به «واردات مدیر» هم فکر کرده‌اند و حال تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!
این بار اول نبود که طیب‌نیا سیاست‌های غلط دولت را مورد انتقاد قرار داده، چرا که او پیش‌تر به همراه 3 وزیر صنعت، دفاع و کار در اواسط سال گذشته با تقدیم نامه‌ای به رئیس‌جمهور نسبت به سیاست‌های اقتصادی دولت هشدار داده و اعلام کرده بودند: «بر اساس پیش‌بینی‌های بودجه‌ای شرکت‌ها که در بازار سرمایه موجود است و واقعیت‌های موجود در عملیات صنایع مختلفِ بورسی در برهه‌ی کنونی، اگر به صورت ضرب‌الاجل و براساس قواعد حاکم در شرایط بحران اتخاذ تصمیم نگردد، بیم آن می‌رود که این رکود تبدیل به بحران و آنگاه بی‌اعتمادی شود که برای زدودن آثار آن شاید مدت‌ها وقت لازم باشد.»
ارسال این نامه در شرایطی صورت گرفته بود که روحانی مژده‌ی عبور از رکود را به مردم داده و همه‌ی تریبون‌های دولتی صرف تعریف و تمجید از رویه‌های اقتصادی دولت گشته بود.
اکنون بهتر است روحانی به فکر راه چاره‌ی دیگری جز «تعامل کاغذی» با دنیا باشد که لااقل بتواند به آمار تولید کشور در سال‌های 90 و 91 بازگردد! همان سال‌هایی که روحانی آنها را سال‌های فساد، تباهی، تحریم، دزدی و ایران‌هراسی نامیده و به مدد آن حرف‌ها پاستورنشین شده است.
انتهای پیام/
این اعتراف طیب‌نیا می‌تواند از دو منظر تحلیل شود:
اولا مدیران ارشد دولت یازدهم که همواره دولت قبل را به خاطر سیاست‌های خارجی‌اش به باد انتقاد گرفته بودند و «تحریم» را سوغات دیپلماسی 8 سال گذشته عنوان نموده که حتی آب‌خوردن مردم را نیز تحت‌الشعاع خودش قرار داده است، اکنون با اتخاذ دیپلماسی تعاملی و باز که به زعم آنها توانست دیوار تحریم‌ها را بشکند، حتی نتوانستند به میزان تولید سال‌های اوج تحریم یعنی 90 و 91 برسند که این امر نشان‌دهنده‌ی اشتباه‌بودن سیاست‌های خارجی دولت یازدهم می‌باشد که تمام تار و پود زندگی مردم را به مذاکرات و برجام گره زده بودند.
در واقع اگر دولت قبل توانست به قول دولت‌مردان تدبیر و امید در اوج ایران‌هراسی و جنگ روانی و...، به میزانی از تولید دست یابد که اکنون با گذشت 3 سال از آغاز دولت حسن روحانی، از آن نیز نزول کرده‌ایم جای بسی تعجب است؛ میزانی که طیب‌نیا آن را «بالاترین میزان تولید» خوانده است.
به عبارت دیگر دولت حسن روحانی در حال حاضر منتهای آمال خود را رسیدن به تراز تولید در سال‌هایی می‌داند که خود و انصارش از بزرگ‌ترین منتقدان آن بوده‌اند.
ثانیاً همه‌ی این‌ها نشان می‌دهد که تحریم، تمام ماجرا نیست و آنچه که آقای روحانی بارها و بارها مبنی بر کمرشکن‌بودن تحریم‌ها، پیش از برجام سخن می‌گفته، بهانه‌جویی‌هایی بیش نبوده است تا بتواند افکار عمومی را به پذیرش آن وا دارد.
در حقیقت تحریم علی‌رغم مشکلاتی که به همراه داشته، اما توانسته باور «تکیه بر توان داخلی» را تقویت نماید که متأسفانه مسئولان دولت کنونی هرگز چنین عقیده‌ای ندارند؛ آنها برای توسعه‌ی بیشتر به «واردات مدیر» هم فکر کرده‌اند و حال تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!
این بار اول نبود که طیب‌نیا سیاست‌های غلط دولت را مورد انتقاد قرار داده، چرا که او پیش‌تر به همراه 3 وزیر صنعت، دفاع و کار در اواسط سال گذشته با تقدیم نامه‌ای به رئیس‌جمهور نسبت به سیاست‌های اقتصادی دولت هشدار داده و اعلام کرده بودند: «بر اساس پیش‌بینی‌های بودجه‌ای شرکت‌ها که در بازار سرمایه موجود است و واقعیت‌های موجود در عملیات صنایع مختلفِ بورسی در برهه‌ی کنونی، اگر به صورت ضرب‌الاجل و براساس قواعد حاکم در شرایط بحران اتخاذ تصمیم نگردد، بیم آن می‌رود که این رکود تبدیل به بحران و آنگاه بی‌اعتمادی شود که برای زدودن آثار آن شاید مدت‌ها وقت لازم باشد.»
ارسال این نامه در شرایطی صورت گرفته بود که روحانی مژده‌ی عبور از رکود را به مردم داده و همه‌ی تریبون‌های دولتی صرف تعریف و تمجید از رویه‌های اقتصادی دولت گشته بود.
اکنون بهتر است روحانی به فکر راه چاره‌ی دیگری جز «تعامل کاغذی» با دنیا باشد که لااقل بتواند به آمار تولید کشور در سال‌های 90 و 91 بازگردد! همان سال‌هایی که روحانی آنها را سال‌های فساد، تباهی، تحریم، دزدی و ایران‌هراسی نامیده و به مدد آن حرف‌ها پاستورنشین شده است.
انتهای پیام/
سه شنبه ۲۱ ارديبهشت ۱۳۹۵ ساعت ۱۱:۱۲
کد مطلب: 432539
