تفتان ما - تهدیدها و توهین‌های بیت صادق شیرازی برایم تازگی ندارد/ آیا طرفداران تشیع لندنی به این مقام رسیده‌اند که خود را با امام زمان(عج) مقایسه کنند؟!

توضیحات حجت الاسلام برگی در خصوص دلایل انحرافی بودن دهه‌های عزاداری؛

تهدیدها و توهین‌های بیت صادق شیرازی برایم تازگی ندارد/ آیا طرفداران تشیع لندنی به این مقام رسیده‌اند که خود را با امام زمان(عج) مقایسه کنند؟!

خطیب مشهور تبریزی طی یادداشتی از علت انحرافی بودن دهه‌های عزاداری با ارائه دلیل و سند پرده برداشت.

به گزارش سرویس مذهبی تفتان ما، سیزدهم مرداد ماه سال جاری، حجت الاسلام رسول برگی طی مصاحبه‌ای که با پایگاه اطلاع رسانی آناج داشت از ایجاد دهه‌های عزاداری انتقاد کرد و از پشت پرده‌ی چنین بدعت‌هایی سخن گفت.
این خطیب مشهور تبریزی در گفت‌وگو با آناج عنوان کرد: «کسانی که برای امام صادق و باقر(ع) دهه عزاداری می‌گیرند استنادشان کدام روایت است؟ اسلام کجا گفته است برای حضرت مسلم و برخی از معصومین، دهه‌های باقریه، صادقیه و مسلمیه برگزار کنید؟»
وی توضیح داد: «این بدعت‌ها را تشیع لندنی در هیئت‌های ما ایجاد کرده است تا با افراطی نشان دادن شیعیان مانع تمایل جوانان به مذهبی بودن شود، این‌ها می‌خواهند بگویند شیعه فقط گریه می‌کند و مخالف شادی است؛ اگر قرار باشد با این مسایل خودساخته جوانان هر روز گریه کنند و بر سر خویش بزنند، پس کی باید به جشن و سرور بپردازند؟»
حجت الاسلام برگی متذکر شد: «کسانی که می‌گویند دهه عزاداری برگزار کنید همان‌هایی هستند که برای خودشیرینی به تامین کننده مالیِ‌شان ملکه انگلیس را سادات بنی فاطمه و از دختران آن حضرت نامیدند.»
این آگاهی بخشی‌های روحانی تبریزی زیاد به مذاق جریان‌های افراطی و حامیان تشیع لندنی خوش نیامده بود و همین امر موجب شد تا آنان با تفسیر به رأی مطالب حجت الاسلام برگی و تقطیع مطالب وی اقدام به تحریف موضوعات کرده و او را مخالف عزاداری خطاب نمایند؛ البته اقدام جاهلان به اینجا نیز ختم نشد و آنان با ارسال پیام‌های تندی واعظ ساکن تبریز را تهدید کردند.
در پی این بداخلاقی‌ها حجت الاسلام برگی به منظور رد استدلال‌ها و تفسیرهای غلط آنان یادداشتی را به تحریریه خبر آناج ارسال کرد که متن آن را در ادامه می‌خوانید:
باسلام خدمت همه دوستان معزز ومکرم
چندروز پیش بنده با سایت خبرگزاری آناج مصاحبه‌ای در مورد بدعت افراط در بعضی عزاداری‌ها و ایجاد دهه‌های مختلف عزا مانند دهه‌های باقریه، صادقیه، محسنیه، مسلمیه و ... کرده بودم که متاسفانه هواداران آقای سیدصادق شیرازی با تحریف و تفسیر به رای کردن مطالب اینجانب درصدد رسیدن به اهداف خود بودند که لازم دیدم مطالبی را بیان کنم.
1) مصاحبه بنده درمورد ،دهه‌های عزاداری بوده اما یک عده تعمدی یاغیرتعمدی، خیال کردند که بنده به روزهای شهادت اهل بیت علیهم السلام اشاره می‌کنم. اینکه در روز شهادت رئیس مذهب‌مان امام صادق علیه السلام و یا روزهای شهادت سائر حضرات معصومین (ع) باید به بهترین شیوه عزاداری کنیم جای هیچ بحث و شکی نیست ولی در ایجاد دهه‌هایی مثل دهه عاشورا برای غیر امام حسین علیه السلام مورد مقبول و تائید فقهاء نبوده و نیست.
2)دوستان فرموده بودند: اگر این دهه‌ها افراط است باید امام زمان روحی له الفداء افراطی‌ترین شخص عالم باشد چرا که در زیارت ناحیه مقدسه خطاب به جد بزرگوارشان عرض می‌کنند: «لاندبنک صباحا ومساءا ولابکین علیک بدل الدموع دما»
دوستان بزرگوار: بنده منکراین مطالب نیستم، از زیارت ناحیه مقدسه هم که بگذریم این نص قرآن است که حضرت یعقوب (ع) در فراق حضرت یوسف (ع) آنقدر گریه کردند نابینا شدند، حال مصائب آل الله کجا و مصائب حضرت یعقوب و یوسف(ع) کجا؟!
در این مورد به چند نکته اشاره میکنم
اولا: امامان معصوم علیهم السلام طبق عقاید ماشیعیان دارای مقام عصمت هستند و غیر از امامان معصوم در طول تاریخ بزرگانی نیز بودند که در اثر تهذیب نفس، به مقامی رسیده بودند که دارای حالات شخصیه بودند و از عالم افلاک خارج و ناظر بر عالم ملکوت بودند آیا ما می‌توانیم همه شیعیان را در یک ردیف قرار بدهیم؟
واقعا اگر کسی مثل امام زمان(عج) دارای چنین حالاتی است بنده ارادتمند چنین انسان وارسته‌ای هستم وعاجزانه التماس دعا دارم. وقتی از آیت الله کشمیری درباره حالات شیخ جعفر مجتهدی(ره) سوال کردند و عرضه داشتند که شیخ جعفر مجتهدی تا نام اهل بیت بر زبانش جاری می‌شود اشک از چشمانش مثل آب فواره می‌کند، از کجا بدین مقام رسیده؟ فرمودند: شیخ جعفر حقایقی را می بیند که دیگران نمی بینند و این حالات عارض نمی‌شود برکسی مگر در اثر تهذیب نفس!
آیا این آقایان مدعی ما به این مقام رسیده‌اند که خود رابا امام زمان(عج) مقایسه کنند؟ اصلا آیا می‌توانیم همه شیعیان را به یک حالت روحی بدانیم؟ وقتی امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: اسراری در قلب سلمان فارسی (ره)بود که ابوذر از آنها محروم بود، این نشانگراین حقیقت است که همه دارای روحیه واحده و در یک کمال نیستند و عرض کردم اگر کسی واقعا به این مقام رسیده که صباحا و مساءا برمصائب جد بزرگوارشان اشک می‌ریزند بنده التماس دعا دارم که این نه تنها افراط نیست بلکه بیانگر سیر کمال روحی آن شخص است.
ثانیا: وقتی عزاداری بُعدِ اجتماعی به خود می‌گیرد ما موظفیم که روحیه همه مردم را درنظر بگیریم حتی در فریضه واجبی مثل نماز که در دین مقدس اسلام ازجایگاه مهمی برخوردار است، وقتی به حالات شخصی امامان معصوم علیهم السلام در حال نماز نگاه می‌کنیم از سجده های طولانی گرفته تا گریه‌های شدید و... اما وقتی به نماز جماعت همین حضرات معصومین می‌نگریم می‌بینیم تاکید می کنند نمازجماعت را زیاد طولانی نکنید و امام جماعت موظف است پیرترین ماموم را هم ملاحظه کند ...
و بنده در مصاحبه خود، دقیقا به کمیت و کیفیت عزاداری از بُعد اجتماعی اشاره کردم. بنده هم قبول دارم هرچقدر درمصائب اهل بیت خصوصا سالارشهیدان اشک بریزیم افراط نیست اما آیا می‌توانیم این مقوله رابر همه مردم تحمیل کنیم؟
به نظر بنده امروز دو عامل، نقشی اساسی در دامن زدن به افراط در کیفیت و کمیّت عزاداری دارند. یکی نگاه نادرست بعضی شیعیان به موضوع عزاداری است، این عده با نگاه استقلالی به آن فکر می‎کنند هدف و مقصود از عزاداری، تنها خود عزاداری بوده و عزاداری آخر خط است. از این رو به جای این‌که جایگاه معرفت و هدایت‌پذیری را در عزاداری ارتقا دهند و این گونه در ارتقای کیفیت واقعی آن بکوشند، به رشد سطحی و ظاهری و تنوع بخشیدن به آن می‌پردازند و کیفیت عزاداری را در پررنگ شدن این موضوعات می‌دانند . با این نگاه عزاداری هرچه خشن‌ و فجیع‌تر باشد محتملا ثواب بیشتری دارد و هرچه ایام و گستره آن بیشتر باشد، شیعه نمایش بهتری دارد. با این رویکرد حتی کار بدان‌جا می‌رسد که تمام برنامه‌های عبادی، اجتماعی، سیاسی، اعتقادی و... و خلاصه همه امور زندگی بر مبنای عزاداری پایه‌گذاری می‌شود و این افراد می‌پندارند که دنیا و هرآنچه خلق شده برای عزاداری است.
در حالی که عزاداری مقدمه ای است برای درست فکر کردن برای بصیرت وشناختن دشمن و... مگر امام حسین (ع) به گریه های ما نیاز دارد؟ این ما هستیم که با توسل وگریه در صدد رسیدن به کمالات الهی هستیم و دراین راه موظفیم دست دیگران راهم بگیریم نه اینکه آنها را ازعزاداری متنفر کنیم.
ثالثا: اگر این آقایان مقداری براصول فقه واقف بودند هیچوقت با استنادبه یک یا دو روایت، فتوا نمی دادند اگر امام سجادعلیه السلام بعد ازحادثه عاشورا 30 الی 35 سال(قولهای متعدد)گریه کردند آیامی‌توانیم فقط به یک سیره امام اشاره کنیم و بقیه روایات حضرت را نادیده بگیریم؟
کدام مجتهد با استناد به یک روایت فتوا می دهد؟ مثلا در روایت آمده (هرکسی برای امام حسین(ع) یک قطره اشک بریزد خداوندمتعال بهشت را بر او واجب می کند)
حالا می‌توانیم با استناد بر این روایت بگوییم پس نماز را ول کنیم و روزه رانگیریم و...... چرا که ما گریه کنان امام حسین(ع) هستیم؟
باید همه روایات را جمع آوری کنیم بعد نتیجه کلی رابگیریم چراکه همان امام معصوم که فرموده: در مصایب جدم آسمان‌ها هم خون باریدن و درجای دیگری هم وقتی راوی به محضرشان می رسد می‌بیند حضرت خیلی مسرورند و بهترین لباس‌ها را به تن کرده‌اند وقتی علت شادی حضرت را میپرسند حضرت میفرمایند: امروز " روز غدیر بهترین عید برای ما وشیعیان ماست. (کفایه الموحدین ج2ص107)
3) سابق برخی مراجع مانند آیت الله بروجردی (ره) در شهادت امام صادق (ع)سه روز دربیت شان مراسمی منعقد می کردند که خطبا دربالای منبر به فضایل ومناقب آن حضرت می پپرداختند وماهم منکر این مطالب نیستیم اما بنده درمصاحبه خودم به گستردگی و همانطوریکه دربالا عرض کردم به کمیت وکیفیت عزاداری اشاره کردم. در سابق کدام مجتهد در میلاد امیرالمومنین علی علیه السلام برای حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها اربعین می گرفت؟
وقتی عرض می‌کنم اربعین مختص امام حسین(ع) است اولا این حرف بنده نیست زمانیکه درقم، برای اولین بار برای حضرت علی علیه السلام اربعین گرفتند اولین مرجع بزرگواری که شدیدا انتقاد کرد مرحوم آیت الله حاج شیخ جواد آقا تبریزی (ره )بود که فرمودند: «اربعین فقط مختص سیدالشهداست»
دوما: اربعین حسینی از نصوص وارده امامان معصوم است.
4) اینکه بنده درمصاحبه خود گفته‌ام این دهه های پیاپی را تشییع لندنی درهیئت‌های ما ایجاد کرده اند کاملا برهمگان مشهود هست، چراکه:
اولا: قبل از تشییع لندنی، کی و کجا چنین دهه‌هایی با این کیفیت عزاداری وبا این گستردگی وجود داشته؟ به عنوان نمونه در شهادت حضرت رقیه روحی لها الفداء ترویج می‌کنند که عزاداری روی خار مغیلان بسیار ثواب دارد و جناب سید صادق شیرازی فتوا می‌دهند که هیچ اشکالی ندارد بلکه از مصادیق شعائرحسینی است!
آیا سوق دادن عزاداری ‌ها به سمت اعمالِ خشن و نامتعارف، مانند: قمه‌زنی، تیغ‌زنی، دویدن روی آتش و کارهای جدیدتری مثل دویدن روی خار و غلتیدن روی شیشه، خوابیدن زیر سم اسب و...... افراط‌ در کیفیت عزاداری نیست؟
و این افراط در کیفیت عزاداری، از آن جهت نگران‌کننده است که ترویج و گسترش آن تنها از سر احساسات مذهبی‌ و به صورت عادی صورت نمی‌گیرد، بلکه افراد و جریان‌های مذهبی خاصی در تبلیغ و مدیریت آن فعال هستند(دراینمورد مطالب زیادی دارم که در زمان خود ان شاالله اشاره خواهم کرد) چه کسانی دراین چند سال «شورای سیاست گذاری مناسبت‌های مذهبی»
را به راه انداختند؟ پشت این جریان چه دست‌های پنهانی بود؟
چرا در کشوری مثل عربستان که اگر یک جلد از کتب های حضرت حجت الاسلام والمسلمین شیخ محمودی(ره)را از شیعه‌ای پیدا کنند برایش، دادگاه حکم اعدام می دهد اما وقتی نمایندگان همین شورای سیاست گذاری جلسه می گذارند و یا به عربستان رفت و آمد می‌کنند، دولت عربستان هیچ عکس العملی نشان نمی دهد؟
اصلابرای بنده بزرگترین سوال این هست که همین آقایانی که میگویند باید مثل امام زمان عجل الله تعالی فرجه هرروز شب و روز گریه کنان سینه زنان برمصایب اهل بیت(ع) ندبه کنیم ، درنهم ربیع الاول درشبکه های خودشان مجالس لهو و لعبشان را با افتخار پخش می‌کنند که حتی آیت الله شیخ جوادتبریزی (ره)به این امرحساسیت نشان دادند (استفتائات جدید جلد دوم ص516 استفتای شماره 2107) و دراین برنامه‌ها بدترین الفاظ را به عایشه میزنند وقتی به عربستان سفر می کنند وهابیت این آقایون را نمیگیرد؟ چرا اینها را اعدام نمیکند؟
افراط در کیفیت وکمیتی که بنده گفتم این است ، کدام مجتهد ما درطول تاریخ برای عاشورای شمسی دهه عزاداری گرفته؟ چه کسانی مناسبت های جدید عزاداری را تعریف کرده و می کنند ؟
البته بیان این انتقادات ممکن است عده‌ای را دچار سوءتفاهم نموده و فکر کنند هدف بنده از بیان این سخنان، مخالفت با تکریم و بزرگداشت شخصیت های دینی و مذهبی است، امادوستان عزیزم بیان این نکته را لازم می‌دانم که حقیر هرگز مخالف بزرگداشت و احترام به شخصیت‌های مذهبی و یا بزرگداشت مناسبت‌هایی، همچون سالگرد تخریب بقیع و بارگاه عسگریین علیهم‌السلام، نبوده و نیستم ، ولی آیا واقعاً باید برای تمام چنین مناسبت‌هایی چند روز عزای عمومی اعلام کنیم؟! آیا تبیین عظمت شخصیت بزرگانی همچون حضرت ابوطالب و خدیجه کبری- سلام الله علیهما- تنها از طریق اعلام عزای عمومی در ایام رحلت آنها و برپایی مجالس سوگواری ممکن است؟! آیا نمی‌توان با برپایی همایش‌ها و جلسات علمی و فرهنگی، به تبیین جایگاه و نقش آنها در اسلام پرداخت؟!
کار به جائی رسیده که همین(شورای سیاست گذاری جریان شیرازی) درشبکه های خودشان مدعی شدند که باید عزاداری دهه اول تا هفتم ربیع الاول باشکوهتر از عاشورا برگزارشود! سیره اهل بیت ما آیا واقعا چنین بوده؟
بنده باز منکر ایام فاطمیه نیستم که بعدا برخی مدعی شوند که فلانی حتی ایام فاطمیه را انکار می کند چراکه وقتی امام خمینی (ره) دیدند وهابیت بصورت گسترده میخواهند شهادت حضرت زهراسلام الله علیها را افسانه‌ی تاریخی به مردم وانمود کند و هزاران کتاب در این باره نوشتند و منکر شهادت بی بی دوعالم شدند، در اینجا احساس خطر کردند و دستور تعطیلی روز شهادت حضرت زهرا و نوشتن لفظ شهادت در تقویم رسمی را صادر فرمودند و حتی خود مقام معظم رهبری هرسال درحسینیه خودشان این ایام رابه عزاداری می‌پردازند، انتقاد بنده به بدعت هایی‌ست که بنام مصادیق شعایر حسینی در حال ترویج است.
4) بنده در مصاحبه خودم گفته بودم کسانی که این دهه هارا میگیرند استنادشان به کدام روایت است؟
بعضی آقایان شیرازی ها که مشخص است به علوم حدیث و اصول فقه تسلط ندارند درنقد کلام ما گفته بودند در کدام روایت آمده که ماه محرم وماه صفربه عزاداری باید بپردازید؟ یا دهه فاطمیه روایتش کجاست؟
اولا: در مورد ماه محرم وصفر روایت هایی از اهل بیت(ع) وارد شده مانند روایت امام رضا علیه السلام و... که مرحوم علامه میرجهانی ره در کتاب البکاءللحسین علیه السلام به آنها اشاره فرموده است.
ثانیا: در روایت های مختلفی حضرات معصومین درطول غیبت کبری وظیفه شیعیان را معین فرموده‌اند مانند روایت مشهور که فرمودند واما من کان من الفقهاء ؛ به ما امرکرده اند که از مراجع تبعیت کنیم یعنی فتوا وحکم مرجع تقلید ، در طول غیبت کبری همان حکم امام معصوم (ع)را دارد و وقتی مراجع میفرمایند چنین دهه هایی در زمان حاضر صلاح نبوده و وهن است همین فتوا و همین حکم مرجع تقلید ،مبنای روایی دارد.
ثالثا: شخص مجتهد هم باتوجه به همه روایات و باتوجه به موقعیت زمانی و حتی عرفی که مورد تایید عقلای عالم است حکمی را استنباط و آن رابیان می کند مثلا زمانی حضرت ایت الله نایینی (ره)فرموده بودند :قمه زدن اشکال ندارد اما باید بدانیم که این فتوا متعلق به آن زمان بوده والان باتوجه به اینکه چنین مسائلی از مصادیق وهن برای اهل بیت ع است مراجع میفرمایند جایز نیست و یا اگر اخیرا حضرت ایت الله شبیری زنجانی فرمودند که: «ترویج دهه های پیاپی عزاداری زمینه ساز روی گردانی جامعه از عزای اهل بیت علیهم السلام است و همین طور پشت سر هم دهه درست کردن توسط جامعه قابل پذیرش نیست و به مرور زمان زمینه انکار مجموعه عزاداری ها را به وجود می آورد. افراط در عزاداری ها به تفریط می انجامد»
سپس حضرت ایت الله شبیری زنجانی در این فتوای خودشان به بحث عرف در جامعه اشاره می کنند؛ یعنی اگر روایتی و یا نصی بر ایام فاطمیه هم نباشد در عوض آن روایتی داریم که عرف را حجت می داند و دراصول فقه هم بصورت گسترده بحث شده است که همه اینها با مبنای روایی بیان می‌شوند
5)واما عرض آخرم اینکه:
دوستان بزرگوارم؛ بی‌شک وظیفه شیعیان برای موضوع عاشورا و شهادت امام حسین علیه السلام سوگواری است و عزای آن حضرت باید هرسال هرچه باشکوه‌تر برپا شود، ولی آیا این عزاداری را می توانیم بدون هیچ ضابطه‌ای به دیگر ایام و مناسبت‌ها نیز تعمیم دهیم؟ با این رویکرد نهایت و حدِّ یَقف مناسبت‌های عزاداری تا کجا خواهد بود؟ اما مطلب مهم اینکه متاسفانه
نگاه ابزاری بعضی اقایان به عزاداری است. متأسفانه بعضی جریان‌های مذهبی با گسترش عزاداری در مناسبت‌های غیرمتارف ، تبلیغ خویش را جستجو می‌کنند و می‌خواهند مناسبت‌های مذهبی اختصاصی برای خویش به وجود آورند.. این عده با گسترش ایام عزا و ماتم درصدد هستند نمایشی متمایز در بین مردم داشته باشند و همزمان با ایراد اتهام مخالفت با عزاداری، منتقدان را نیز از میدان به در کنند.
هرچه هست افراط‌ در کمیّت عزاداری اگر خطری بیش از افراط در کیفیت عزاداری نداشته باشد، تأثیری مشابه آن در ارائه چهره‌ای موهن از تشیع، و منحرف ساختن عزاداری‌ها از فلسفه و اهدافش دارد. از این رو باید در مقابل آن بیش از پیش حساس بود و ایستاد و بنده از آن آقایانی که دراین چندروز اخیر مکرر پیام می دادند و مطالب مارانقد میکردند دعوت می کنم به مذاکره و مصاحبه در یکی از سایت های خبرگزاری چراکه یقینا حضوری سخن گفتن و به مساله پرداختن مطالب رابیش ازاین برهمگان روشن می سازد.
امیدوارم آقایان شهامت نشان داده و به این عرض ما پاسخ بدهند چراکه مطالب زیادی نسبت به تشییع لندنی داریم که باید این قضایا روشن شود و البته لازم به ذکر است توهین ها و تهدیدهای بیت جناب شیرازی در این چند روز بر علیه بنده برای من تازگی نداشته و قابل تصور بود چرا که نه وقتی آیت الله خویی (ره) که مقام علمی و فقهی شان بر کسی پوشیده نیست به سلطان المولفین !!!
جریان شیرازی یعنی جناب سید محمد شیرازی برادر بزرگ جناب سید صادق ایراد گرفته بودند که شما کی و کجا به درجه اجتهاد رسیده اید که خود را آیت الله العظمی خطاب میکنید بدترین توهین ها و هجمه ها را برعلیه ایشان به کار بردند که حیا مانع ذکر آن عبارات میباشد و حتی سیادت ایشان را زیر سوال بردند و البته امروز العیاذ بالله کافر و نجس خطاب کردن آیت الله بهجت و آیت الله سیستانی و توهین به مقام معظم رهبری و برخی از مراجع معظم توسط مجتبی شیرازی که فیلمش موجود است گویای شخصیت این سلسله تفرقه افکن و هتاک میباشد و چیز جدیدی نیست.
انتهای پیام/دانا