به گزارش سرویس فرهنگي
تفتان ماعکس ابراهیم حاتمی کیا را که در جنگ سوریه دیدم به این فکر فرو رفتم که شاید تقدیر، روایت دمشق را بنام ابراهیم ثبت کرده است.
شاید قرار است که ابراهیم از روی دست سید مرتضی روایت کند. روایت فتحی دیگر. روایتی از دمشق. روایتی از جوانان آرمانشهر ایران. روایتی از شیر مردان سرزمین بزرگان.
ابراهیم خوب می داند اگر سید مرتضی ملتی را روایت کرد حالا او باید امتی را روایت کند. امتی که راه دراز را جلوی خود می بیند. امتی که آرمانی می اندیشد، آرمانی می بیند، آرمانی عمل می کند.
تمام ذهنم شده است این که اصلاً ابراهیم می تواند راوی روایت دمشق باشد؟ اصلاً ابراهیم می تواند آرمانی بسازد؟ آرمانی از دهه نود نه از دهه شصت؟ یا تمام ذهن ابراهیم هنوز هم که هنوز است درگیر آمان گرای های ساکن در دهه شصت است؟ یا هنوز هم می خواهد همه چیز را با آمانگرایان دهه شصتی مقایسه کند؟
آقا ابراهیم خواستم بگویم دمشق را خوب بنگر. حلب را خوب ببین. رزم جوانان را به نظاره بنشین. بدان این ها که می جنگند جوانان ساکن در دهه نود هستند. چمران های سوریه را خوب تحلیل کن. وصالی های دهه نودی را در لنز دوربینت جای بده.
بگذار آنقدر غرق در آرمانگرایان دهه نود شوی تا وقتی برگشتی «چ» ات را از نو بسازی...!! اما اینبار چمرانت محافظه کار نباشد! اینبار چمرانت، چمران مذاکره نباشد. بگذار در «چ» جدید وصالی دیگر سوال چمران خمینی یا چمران بازرگان نپرسد... بگذار وصالی داستانت خودش بداند چمران، همیشه چمران خمینی است چه دهه، شصت باشد چه نود.
آقا ابراهیم این را خوب بدان که در آرمانشهر ایران از سال ۵۷ جریانی برقرار شد که همیشه و در همه دهه ها آرمانگرایان و تکلیف مداران نقش ایفا می کنند. جوانانی که برای آرمانشان جان می دهند. تکرار می کنم ابراهیم جان سوریه را خوب بنگر تا جوانان آرمانگرای ساکن در دهه نود را ببینی...!
دوست دارم وقتی که برگشتی از این تکراری های همیشه ات خارج شوی این بار از خیابان های حلب بسازی از خیابان های تهران! از خیابان های امروز تهران.
آقا ابراهیم شاید عده ای را «راین» در خود غرق کرده باشد ولی خوب می دانم که اهل «کرخه» همیشه اهل کرخه اند فرقی نمی کند دهه اش شصت باشد یا نود.
اصلا بگذار در فیلم جدیدت تکلیف مداران دهه نودی در نظام نقش ایفا کنند. بگذار شخصیت اول فیلمت یک آرمانگرای دهه نودی باشد که حتی برخی از نسل اولی ها را که به گمراهی افتاده اند نجات می دهد. بچه های سوریه را خوب ببین. ببین که دهه نودی ها هم می توانند کاری کنند که امنیت کشور را برقرار سازد. حاج ابراهیم خوب نگاه کن اینان همه ساکنان دهه نودند نه شصت.
حاج کاظم های زمان را ببین که چگونه فریاد کلنا عباسک یا زینب سر می دهند.
از آرمان بساز. از آینده. بیا و بگو اگر روزی دهه شصتی ها راه کربلا را باز کردند امروز دهه نودی ها برای رسیدن به قدس از حلب عبور خواهند کرد.
آقا ابراهیم تو را به خدا طوری بساز که در این سینمای خیانت محور تو آرمان محور بسازی. طوری بساز که به دهه نودی ها انرژی بدهی.
بدان تکلیف مداران دهه نود تا پایان هستند حتی اگر آبرویشان در میان باشد. حتی اگر جانشان در میان باشد. آقا ابراهیم به دهه نودی ها اعتماد کن و شخصیت اول فیلمت را دهه نودی بگذار. بگذار حاج حیدرت این بار از دهه نود باشد... !!!
یادداشت از امیررضا طهماسبی دانشجوی کارشناسی دانشگاه اراک
انتهای پیام/نسل فردا