پرواز ساعت ۸ و ۱۰ دقیقه از خیابان سلسبیل

به گزارش سرویس باشهداتفتان ما

شهید محمد رضا محمد رحیمی به سال 1338 روز میلاد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در یکی از محله‏‌های جنوبی تهران، متولد شد.
از آنجا که محمد رضا از هوش سرشاری برخوردار بود توانست در یک سال تحصیلی سه پایه را با هم امتحان داده و قبول شود. به همین دلیل در سن پانزده ‌سالگی توانست دیپلمش را بگیرد.
وی در روزهای نخستین تأسیس مسجد الهادی، با این که 13 سال بیشتر نداشت در کارهای ساختمانی مسجد شرکت می‏‌کرد، بعدها به یاری چند تن از دوستانش به تأسیس کتابخانه و واحد فرهنگی و تبلیغی مسجد الهادی همت گماشت.
محمدرضا با اوج ‏گیری حرکت ضد طاغوتی امت حزب‏ الله به طور فعال در راهپیمایی‏‌ها و تحرکات سیاسی شرکت می‏‌کرد و هماهنگ کننده‏‌ی  تظاهرات بود تا جایی که تحت تعقیب ساواک قرار گرفت و منزلش تفتیش شد ولی به خواست خدا قبلاٌ کتابها و جزوات و نوارها را به جای دیگری منتقل کرده بود.

 
در یکی از نوشته‌‏هایش افکار و عقاید خویش را نسبت به طاغوت و دستگاه پهلوی این‏گونه به رشته‏ ی تحریر کشیده است:
«رنج‏هایی که چندین نسل جوامع ما را در لابلای خویش چون طومار پیچیده داشته‏ اند و ما و پدران ما را به آنها عادت و انس داده اند، می‏ توانست نباشد، می‏ توانست لااقل بسی اندک و بسی ناچیزتر از این باشد و اینها همه بازده سکوت است؛ سکوتی که قرن‏ها پیش از ما شروع شد. صفحاتی از تاریخ ما با همین سکوت رنگ گرفت. رنگی سرخ و گلگون، از نیروهایی خدایی به ودیعه نهاده شده در انسان که در این سکوت قربانی می‏ شد. از آوای بی‏ باکی‏ها که تنها ماندند و هم ‏آوایی نیافتند و جام سعادت شهادت را نوشیدند».
شهید محمدرحیمی سال 1356 در رشته‏ ی زبان عربی دانشگاه مشهد پذیرفته شد ولی با وجود علاقه‏ ی فراوانی که به این درس داشت برای این که از فعالیت‏ها و وظایفی که بر دوش خود احساس می کرد، باز نماند، از رفتن به مشهد صرف ‏نظر کرد.
سال1357 در رشته ‏ی بورسیه ‏ی پزشکی ارتش در دانشگاه ملی (شهید بهشتی) قبول شد.
محمدرضا در آن ایام اینگونه از حال و هوایش می نویسد:
«آن سال نمره‏ ی نسبتاً خوبی در کنکور آوردم و چون سال‏های قبل برایم تجربه شده بود که هرچه نمره بالا هم باشد تا در بستر امور، کسی را آشنا نداشته باشی که برایت در دانشگاه جا رزرو کند، هیچ وقت کاری از پیش نخواهی برد، اجباراً و از روی علاقه و تعهدی که نسبت به وظایف انسانی خود احساس می کردم، رشته‏ ی پزشکی را از طریق بورسیه پزشکی ارتش که در آن زمان خیلی مایل بود که به کادر خودش از هر جهت بیفزاید، انتخاب کردم و نامم جزو هشتصد و چند نفر قبولی این رشته درآمد. ناخودآگاه فکر کردم که کارم اشتباه بوده است و نمی‏ بایست بورسیه ‏ی ارتش نظرم را جلب کند. هرچند که پزشکی همان مسیری است که همیشه مایل بودم تمام تلاشم را در این راه بگذارم ولی باز گوشه ‏ای از ارتش است که مردم را می‏ کشد. این فکر چندی مرا در خود فرو برد.
با خود می گفتم: می‏ روم پزشک می‏ شوم و در این دوره‏ ی شش هفت ساله نظام مملکت قطعاً واژگون خواهد شد و پیروزی از آن مردم خواهد بود و دیگر ما پزشک ارتش ضد خلق نخواهیم شد بلکه در اختیار ملت و در خدمت آنان خواهیم بود زیرا خدا قول داده که "و نرید ان نمن علی الذین استضعفوا فی الارض و نجعلهم ائمة و نجعلهم الوارثین»

 
با این وجود چون نمی‌خواست در ارتش طاغوت حضور داشته باشد در تاریخ 12/10/1357 استعفاء کرد و علت آن را عدم تطابق روحیات خود با مقررات ارتش بیان کرد. فرمانده‏ی وقت تیپ دانشجویان وی را احضار و به زعم خود نصیحت و راهنمایی کرد ولی او از جاذبیت‏ های پزشکی چشم‏ پوشید و استعفانامه‏ ی خود را تحویل داد و منتظر تصمیم فرماندهان شد.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی و با در نظر گرفتن نیاز کشور به پزشک بار دیگر به دانشگاه مراجعه کرد و استعفای خود را پس گرفت و به تحصیل ادامه داد. او از پایه‏ گذاران و اعضای فعال انجمن اسلامی دانشگاه بود. همچنین از مؤسسان انجمن اسلامی در دانشکده افسری بود.
با پیروزی انقلاب بر فعالیت‏های شبانه روزی‏اش افزوده شد. سپاه پاسداران نیز از وجودش بهره‏مند گردید و مسئولیت ستاد الهادی را به وی واگذار کردند.
با شروع انقلاب فرهنگی و تعطیلی دانشگاه‏ها اکثر اوقات خود را در آموزش و پرورش و در مسجد محل (مسجد الهادی) می‏ گذراند و به علت ضرورت توجه به آرمان‏های انقلاب، فعالیت‏های وسیعی را برای ترویج فرهنگ اسلامی پایه گذاشت و با همیاری شهید سرافراز، کتابخانه و کانون فرهنگی و تبلیغی مسجد الهادی را بنا نهاد و کلاس‏های آموزشی قرآن و اصول عقاید و عربی را برای خواهران و برادران در سنین مختلف دایر کرد.
شهید از تاریخ 16/6/1359 جهت همکاری با انجمن مرکزی امور مساجد به جامعه ‏ی روحانیت مبارز مامور شد. مدتی را هم در آموزش و پرورش به معلمی پرداخت و به طور موقت به عنوان مدیر مدرسه‏ ی راهنمایی "شهدای آزادی" در منطقه‏ ی 10 انتخاب شد. در مدرسه به دانش ‏آموزان آموزش نظامی می‏ داد. همچنین جهت کلاس‏های تعلیمات دینی و کارهای پرورشی به مدت دو ماه به آموزش و پرورش مامور و در واحد بسیج "کُنجان چَم"( روستایی در ایلام) مشغول خدمت شد.
چند ماهی از اشتغال او به حرفه‏ ی مقدس معلمی نگذشته بود که با شروع جنگ تحمیلی و تجاوز وحشیانه‏ ی بعثیان راهی جبهه‏ های جنگ شد.
یکی از این اعزام‏ ها در تاریخ 10/11/1360 به همراه گروهی از صدا و سیما بود که به منظور ارائه‏ی خدمات فرهنگی و تبلیغی به جبهه ‏های جنوب انجام شد. مدت هفت ماه در جبهه بود ولی به علت جوی که منافقین به وجود آورده بودند بنا به ضرورتی که در آن مقطع زمانی تشخیص داد به تهران بازگشت. این طور حس کرده بود که در جبهه‏ ی داخلی بیشتر می‏ تواند مثمر ثمر واقع شود که به راستی چنین بود. در این زمان به عنوان بازرس اداره‏ ی کل آموزش و پرورش تهران مشغول خدمت شد ولی در کنار آن در نهادها و ارگان‏های مختلف فعالیت آموزشی و فرهنگی داشت و تمام سعی و تلاشش را معطوف افشای گروهک منافقین می‏ کرد. در حزب جمهوری و جهاد دانشگاهی و مساجد محل هم حضور فعال داشت. بر اساس طرح بازگشایی دانشگاه‏ها، ثبت نام دانشجویان از تاریخ 24/11/1360 شروع می‏ شد، ولی ایشان چند روز قبل از آن درخواست نمود تا به منظور ادامه‏ ی ماموریت، تحصیلاتش در دانشکده‏ی پزشکی یک ترم به تعویق بیفتد لذا تا مهر ماه سال 1361 مرخصی تحصیلی گرفت.

 
سرانجام محمدرضا در تاریخ 22/03/1361 در ساعت 08:10 دقیقه در خیابان سلسبیل (چهار راه دامپزشکی)، خفاشانی که تابش نور را نمی توانستند تحمل کنند پیکر پاکش را با گلوله‏ های اهدایی نظام سلطه شکافتند و روح عظیمش را از قفس تنگ جسم، رهایی بخشیدند. ضاربان دو نفر از عوامل سازمان منافقین بودند که سوار بر موتور سیکلت، با شلیک سه گلوله‏ ی کلت او را مورد سوء قصد قرار دادند. 
این شهید عزیز در نامه‏ ای به خواهران و برادران مسلمان که به حکم ضرورت در خارج از کشور به سر می‏ برند، ضمن تأکید بر حجاب ایده‏ آل اسلام و ائمه معصومین که همان چادر است در ارتباط با دولت جمهوری اسلامی چنین می نویسد:
«دولت با محکم کردن ارکان قانونی و اصرار بر اجرای قانون و احترام آن در جامعه و به طور کلی فعالیت چشم‏گیر سیاسی در داخل و خارج می‏رود که قدرتی قابل احترام در بین کشورهای منطقه و الگویی برای سایر کشورهای انقلابی مسلمان در آینده باشد».

 
شهید در یادداشت‏هایش از موارد ذیل به عنوان علت نفوذ اندیشه‏ی التقاطی در عقاید اسلامی نام می‏ برد:
عدم آشنایی عمیق با اسلام و جهل و نادانی
همراهی با غیر مسلمانان (ائتلاف با غیر مسلمان ایجاد التقاط می کند)
کج فهمی از اسلام و برداشت‏های سطحی
علاقه‏مندی به تفکرات غیر اسلامی و بدبینی به روحانیت (خواندن کتب ضاله را اسلام حرام می داند)
 گسترش و ورود اندیشه‏ ی غیر اسلامی توسط منحرفان
فشار سیاسی و اختناق و نداشتن شیوه‏ی صحیح برای مبارزه
روش اطاعت و تقلید و مریدی به جای تعقل و فلسفه
خود بزرگ‏بینی
 عدم آمادگی دانشمندان
 عقده‏ حقارت در عرصه اندیشه‏ی اسلامی در مقابل عقاید کفرآمیز
و می نویسد: «به التقاط عصر حاضر، تجدد پرستی، عمل‏زدگی، دنیاگرایی، مادی‏گرایی و چپ‏زدگی مارکسیستی اضافه می‏شود. این نوع التقاط از مجاهدین آغاز می شود ولی در آنها خلاصه نمی‏ شود. اندیشه‏ ی کنونی التقاط اساساً شباهتی به اسلام ندارد و کلاً ضد مبانی اسلام است. تنها صورتی از اسلام دارد. این‏گونه التقاط منحصر به یک فرد نیست و کمتر تفکرات جوان پسندانه ‏ای که جلا یافته از غرب باشد، می‏ توان یافت که التقاطی نباشد».
وصیت‏نامه‏
بسم الله الرحمن الرحیم
پس از گواهی به وحدانیت خداوند هستی‏ بخش عالمیان که محبت‏ های قلب و روحمان برای او و تمام هم و غم‏مان به خاطر او و نهایت آرزوی ما رضایت او و رضوان اوست و پس از گواهی به رسالت حضرت ختمی مرتبت، طبیب قلوب مؤمنین حضرت محمد بن عبدالله(ص) که امیدوارم حرام او حرام لحظه به لحظه زندگی‏ ام و حلالش روشنی ‏بخش آفاق خوشی‏ ها و ناخوشی‏ های حیاتم باشد و پس از گواهی به حقانیت وقوع نزدیک روز جزا و برپایی قیامت و حشر اموات و محاکمه ‏ی الهی که دعای همیشه‏ ام به خداوند در این روز است که: "اللهم عاملنا بفضلک و لاتعاملنا بعدلک" و پس از گواهی به عدالت الهیه همان‏گونه که خود فرموده است "و ما انا بظلام للعبید" و پس از گواهی به ولایت امیرالمؤمینن علی بن ابی طالب(ع) و یازده فرزند پاک آن حضرت که همگی یکی پس از دیگری به هدایت مؤمنین پرداختند و در راه اعتلای شجره‏ ی طیبه‏ ی ولایت یا شهید شدند و یا مسموم، به جز دوازدهمین امام به حق ما حضرت مهدی(عج) ارواحنا لمقدمه الفداء که در غیبت به سر می‏ برد و در آینده‏ ی نزدیکی یملأ الله به الارض قسطاً و عدلاً بعد ما ملئت ظلماً و جوراً... سفارشات و مکنونات قلبی‏ام را عنوان می‏دارم تا چنان‏چه بازماندگان در آن صلاح و صوابی یافتند، به آن عمل نمایند.
ان‏شاءالله همان‏گونه که به عنوان اعتقاد دینی و اسلامی خود معتقد به ولایت فقیه عادل و باتقوای آگاه به زمان و مدیر و مدبر هستم، چنان‏چه پیامبر(ص) چنین فقهایی را امناءالرسول و حصون‏الاسلام خوانده ‏اند، تک تک شما را به فرمان‏برداری از امام عزیز، روح و جان امت، مولا و آقای مسلمین و روح خدا، خمینی کبیر، صاحب ولایت فقیه در عصر حاضر، سفارش می‏نمایم. لحظه ‏ای ولایت اسلامی را در حیات خویش به فراموشی نسپارید که در عصر غیبت ولی عصر(عج) ولایت و سرپرستی امت به دست توانای رهبران اسلام‏ شناسی چون امام خمینی است؛ همان‏گونه که حضرت مهدی(عج) خود فرموده ‏اند در توقیع مبارکی به شیخ مفید(ره) "انهم حجتی علیکم و انا حجة الله". و به جز راه ولایت فقیه رفتن، با آرزو و توقع حضور داشتن در زمان امام زمان(عج) و تنفس در حکومت فقهای شجاع و آگاه به زمان که حجت امام غایب ما هستند (و هر فقیهی حجت مهدی (عج) و آیةالله العظمی نیست) مخالف است. تا سیه روی شود، هر که در او غش باشد.
شما را سفارش می‏ کنم به تقوا و تزکیه ‏ی نفس که جان مایه‏ ی انقلاب ماست. با خودسازی و پاک شدن درون و آرزویی جز رضایت خدا نداشتن و تنها در مسیری که او دوست دارد گام برداشتن، می‏ توان نگاهبان واقعی اسلام عزیز و انقلاب اسلامی این ثمره‏ ی خون صد هزار شهید و صدها هزار جانباز انقلاب بود.
"اوصیکم بتقوی الله و اخوفکم عن عقابه" شما را به تقوای خدا سفارش می‏کنم و از مجازتش می ترسانم.
انقلاب را یاری کنید و لحظه ‏ای را به بطالت و راحتی نگذرانید. در امور دخالت کنید، در صحنه حاضر باشید و تا فتح قدس اولین قبله‏ ی مسلمین و قطب عزت کنونی مسلمانان که در چنگ اسرائیل غاصب است از پای ننشینید. همه می‏ دانیم که راه قدس از کربلا است و کربلائیان سیاست‏مداران اسلامند و گوشه‏ گیران و منزویان مورد لعن خدا، چنانچه در زیارت عاشورا آن‏گونه که به خاطر دارم این اصل سیاست اسلامی است که "اللهم العن الممهدین لهم بالتمکین من قتالکم". خلاصه این که در سیاست حضور فعال داشته باشید و سعی در گشایش گره‏ ها و مشکلات راه انقلاب داشته باشید و افسوس که وجود من آن‏گونه که می‏ بایست در خدمت به انقلاب مؤثر نبود، وای بر من که چگونه در محضر خداوند حاضر خواهم شد. و اینک بر شماست که از روزگار پند گیرید و با یاد همیشه ‏ی شهیدان و جانبازان انقلاب، لحظه‏ ای مسئولیت خویش را فراموش ننمایید و بر سستی و فتور من نیز طلب آمرزش کنید. دنیا جای آسودگی و راحتی نیست. جای رنج و تلاش است و خوشی را می‏بایست در رضوان بهشت جاودان خدا جست.
هرگز در راه انقلاب فریب نابکاران و گمراهان را نخورید که دین و دنیای خود را به باد خواهید داد. همیشه این را به خاطر داشته باشید که سیلی‏ خوردگان از اسلام و امام و ولایت فقیه که در رأس آنها امریکا و هم‏پیمانانش و سلطنت‏ طلب‏ها و ساواکی‏ها و غرب‏زدگان و شرق‏زدگان و چپ‏ ترین چپ‏ها که مولود صهیونیسم‏ اند، تا راست‏ ترین راست‏ها و خلاصه همه آنهایی که انقلاب اسلامی درآمد حرام و نامشروع و اشرافیت‏های کاذب تجدد مآبانه‏شان را بر باد داده است، بر سر یک چیز اتفاق دارند و آن هم نابودی اسلام و نابودی خط سازش ناپذیر ولایت فقیه و انقلاب اسلامی است.
اگر مخالفین انقلاب و امام خمینی و شاگردان مکتب ولایت فقیه چون بهشتی‏ ها و مشکینی‏ ها و باهنرها و رجایی‏ها و مدنی‏ ها و مطهری‏ ها و رفسنجانی‏ ها و قدوسی‏ ها و ... حتی از میان نزدیک‏ترین خویشاوندان شما نیز بودند و نغمه‏ی هدایت الهی را که در کلاس انقلاب اسلامی نواخته شده است، به جان نپذیرفتند و با این همه معجزات خداوندی در این انقلاب به راه اسلام مستقیم نشدند، بر شماست که طردشان کنید و از آنها به خدای بزرگ پناه برید، حتی از این هم بالاتر اگر آنان برادر و پدر و مادرتان باشند.
سفارش دیگرم به برادران مسجدی و حزب‏ اللهی و مادران و سربازان امام خمینی است که ذره‏ای سازش و مسامحه در مسیر انقلاب با دشمنان انقلاب و امام و گمراهان به شما زیبنده و سزاوار نیست. جاذبه و دافعه‏ ی علی‏ گونه داشته باشید و نترسید از این که هدایت ناشدنی‏ ها و منافقین در صورت دفع شدن و سازش و نرمش ندیدن می‏ روند و آدم‏کشی و ترور و جنگ با اسلام پیشه می‏کنند. برخورد علی(ع) را بنگرید با طلحه و زبیر.
به شما برادران سفارش می‏کنم در قلب‏تان جز محبت حزب‏ الله و یاران بهشتی‏ ها و رجایی ‏ها و باهنرها و مؤمنین به خط سازش ‏ناپذیر ولایت فقیه گرایش و دوستی دیگری نباشد.
همیشه سعی بر این داشته باشید که با علما و دانشمندان اسلام و مؤمنین به ولایت فقیه هم‏نشین و هم‏یار و هم ‏صدا باشید. مبادا خدای ناکرده بر زندگی‏تان عدم پیوند و یگانگی با حزب ‏الله و مؤانست و رفاقت با گمراهان و نابهنجارانی که شم سیاسی ندارند حاکم شود که "یعرف المرء بجلیسه": انسان با هم‏نشینی شناخته می شود.
چنان‏چه خود من نیز با آشنایان به اصطلاح مسلمانی که ناصادقانه در سیاست جامعه جبهه‏ گیری می‏ کردند و در ظاهر پیرو امام خمینی هم بودند، ترک رابطه‏ ی نزدیک نمودم؛ شما را نیز سفارش بر این دارم که عمر با ارزش خویش را جز در کنار برادران حزب الله و فداییان امام خمینی و روحانیت بیدار و آگاه صرف نکنید و به قول امام خمینی سعی کنید اسلام‏تان از روحانیت جدا نشود و مظهر این روحانیت، امام و شاگردان اویند.
دقت داشته باشید که انتقادات و ایرادهای به حق شما در مورد نهادهای انقلابی و مسئولین انقلاب در حضور مردم نااهل و حتی مسلمان غیر حزب‏ اللهی با آب و تاب مطرح نشود که مایه‏ ی تبلیغات شوم آنان و تضعیف و تحقیر این عزیزان انقلاب خواهد بود زیرا دعوای دو برادر را غریبه نباید بشنود.
از تمامی آنهایی که از من کینه و ناراحتی به دل دارند، طلب عفو و بخشش می ‏کنم. ان‏شاءالله که کینه‏ ها و رنجش‏ها به خاطر موضع اسلامی و دفاع سرسختانه‏ ی فرد مورد خصم از اسلام و انقلاب نباشد. من نیز به نوبه ‏ی خود ذره‏ ای رنجش و کدورت خاطر نسبت به کسی در دل ندارم و تمامی آنهایی را که به من بدی و جفا رسانده‎اند و غیبت و تهمت روا داشته‎اند بخشیده ‏ام و از ابتدا نیز بنا بر این داشته ‏ام ولی آنهایی که با دشمنی نسبت به امام و انقلاب و فرزندان پاک امام چون بهشتی مظلوم و خط اسلامی ایشان می‏ خواسته‏ اند با اینجانب رو در رو شوند و اصرار و غرض ‏ورزی در این راه داشته و هدایت نشدند، بدانند که من هرگز به سهم خود آنان را نخواهم بخشید و در قیامت شاهدی بر علیه آنها خواهم بود.
یکی از آرزوهای اینجانب، حاکمیت بخشیدن ولایت فقیه در گوشه و کنار جامعه و به خصوص تا آنجا که از دست‏مان بر می ‏آید در کوچه و محله و مسجد خودمان بوده است و درگیری بنده با افراد معدودی در حوزه‏ ی تماس خانوادگی و احیاناً مسجد، دقیقاً به همین خاطر بوده است. هرگز تصور جلب نظر افراد ناهمگون با حرکت توفنده‏ ی انقلاب لحظه ‏ای در ذهن و فکرم حاکمیت نداشته است و از تمام برادران تقاضایم این است که همین خط را دنبال کنند و نگذارند این مسیر حقیقی به ابتذال سازش و گمراهی از خط ولایت فقیه کشیده شود. سخنرانان دعوت شده به مسجد می ‏بایست دقیقاً بر اساس رهنمودهای پیامبرگونه‏ ی امام و خط سازش‏ناپذیر رهبر انقلاب و یاران باوفایش، مردم را به سیاست‏های روز و دسیسه‏ های منافقین آگاه سازند و هرگز به منحرفین از این جریان فرصت عرض اندام ندهند.
فعالیت های فرهنگی و تبلیغی مسجد به دست برادران حزب‏الله و بر اساس رشد ارزش‏های اخلاقی که زیربنای همه چیز است، می ‏بایست دنبال شود و عناصر ناخالص در این بین وارد نشوند. هرگز در پیش‏برد انقلاب از انسان‏های دورو و ناخالص و بدون بینش صحیح خط امام یاری و مدد نخواهید که بالاخره در هر مقطع از کار مجبور به مقابله‏ ی رو در رو با اینها خواهید شد و جز اتلاف نیرو طرفی نخواهید بست، چنان‏چه خود من تجربه‏ها در این زمینه اندوخته ‏ام. (اتحاد و همگامی بر محور مکتب و باورهای عقیدتی واحد است).
و تمام این سفارشات در خصوص منافقین و غرض‏ورزان است و چه بسا که برادران عزیرم در مواردی برخوردهای نرمی با افراد تائب و بازگشته به دامن اسلام می ‏بایست داشته باشند و با آغوش باز آنان را بپذیرند که صد البته چنین افرادی پس از توبه از اعمال ننگین و ناپسند گذشته‏ شان و موضع‏گیری‏ های به دور از محور ولایت و رهبری امت که همان خودسری‏ها و غرور و تکیه به دانسته ‏های خویش بوده است، خود به خود در جریان فداکاری‏ها و جانبازی‏ها قرار خواهند گرفت و گذشته را با حضور مؤثر خویش جبران خواهند نمود. نه این که بر پایه‏ ی اندیشه‏ ی نفاق (نان به نرخ روز خوردن) اظهار ندامت کنند و از سفره‏ی خونین انقلاب بهر خویش لقمه‏ های چرب بجویند.
این کتاب‏ها را از آقای...گرفته ‏ام که پولش را حساب کرده به ایشان بدهید تا به صاحبانش برساند: الارشاد شیخ مفید_البرهان_الغیبة
کتاب‏هایم در خانواده مصرف شود که استفاده‏ کنندگان آن می‏ بایست تعهد مراقبت و بهره‏ برداری دقیق و مفید در این زمینه در خویش ایجاد نمایند و با یادگیری زبان عربی از کتبی که به این زبان دارم استفاده نمایند.
پول‏های خودم در جیب‏های لباس‏هایم می باشد و هرچه پول در قفسه‏ ی بالایی کتابخانه‏ ام وجود دارد، متعلق به کتابخانه‏ی مسجد است که آن را به آقای شعبانی یا یکی از دوستان مسئول کتابخانه می‏سپارید تا برای خرج ‏های روزمره‏ی کتابخانه و یا کتاب‏های مورد نیاز و درخواستی مورد استفاده قرار گیرد.
کتاب‏های تحصیلی را به آقای خانی (هم‏دوره‏ای من در دانشکده پزشکی) بدهید تا به دانشجویانی که به این کتاب‏ها احتیاج دارند به قیمتی که خود ایشان صلاح می‏دانند فروخته شود و مبلغ آن به حساب‏های مخارج انقلاب واریز گردند.
لباس‏ها و لوازم شخصی ‏ام آنچه می‏تواند مورد استفاده قرار گیرد، به کمیته‏ ی امداد امام خمینی تحویل نمایید. حقوق و پول‏‌های موجودم را وقف بنیاد شهید که مورد احترام‏ ترین نهاد انقلابی کشور اسلامی ماست می‏ نمایم. از حقوقم آنچه مورد احتیاج خانواده ‏ام بود در اختیار پدر و مادرم قرار گیرد و مابقی به بنیاد تحویل داده شود. دوچرخه‏ ام تحویل برادران اعضای کانون فرهنگی و تبلیغی الهادی گردد تا در امور مسجد استفاده شود.
به جز مراسم ختم که وصیت می‏ کنم بسیار ساده باشد، خرج و مخارج مراسم هفتم و چهلم را برای امور خیریه جنگ‏ زدگان و یا شهداء و دیگر بنیادهای انقلابی و مردمی که صلاح انقلاب بوده، خرج نمایید. این وصیت‏نامه را در کمال صحت و سلامت عقل مرقوم داشته ام- محمدرضا 30/9/1360

 
وصیت‏نامه‏ ی دوم
بسمه تعالی
این دومین باری است که متنی را به عنوان سفارش برای بعد از مرگ می‏ نگارم.
ما پیروز شدیم و خدا خواست و پیروزی ما اساسا خدایی بود. به دور از تلاش‏های بی  ‏هدف انسان، ما هدف داشتیم و پیروز شدیم.
گذر عمر ما مسیری بس اعجاب‏ آور بود، گذر شهیدان با فریاد الله اکبر در لحظه‏ ی ترک «دیار غریبی» به نام ارض و تبعیدگاه او و وصال با آشنایان و هم‏گونان چون یاران حسین و خود او و وجود مقدس وی معلم شهدای مکتب تشیع و وصال با خود خدا در ملکوت اعلی(فی مقعد صدق) ماتم، ولی حیرانم اما کورم نساخته. اعجوبه‏ های تاریخ را در خون سرخ‏شان می‏بینم و در فریادهایمان آنها آشنایی با خویشتن خویش را احساس می‏کنم، خویشتن نسل امروزمان را، خویشتن فرهنگ اسلامی‏مان را.
غرق در جانبازی آنان از خویش می‏ پرسم که ما کیستیم؟ ذره‏ ای در برابر طوفان ایثار و ناچیزی در مقابل این همه معراج و پرواز و کشش و کوشش انسان و رسیدن او به مقام «عند ملیک مقتدر»
شهیدان ما را می‏ سازند، خون‏شان و برق سرخ آن، بینش‏مان را رنگ می‏ بخشد و فکر بی‏رنگ و بی‏رمق و بی‏جلوه‏ی ما را و فکر رنگارنگ و هزار رنگ و بیگانه‏ ی ما را جلای جبروت می‌‏دهد و فکر سرخ پرورش می‏‌کند.
کسی می‏ گفت چرا تلویزیون همه‏‌اش عزاداری و تشییع جنازه‏ و مراسم سوگ است؟ و شاهدی در عصر شهیدان و گرمی مبارزه می‏‌گفت، این مردم چقدر بی‌‏احساس و بی‏‌تکان و بی‏ جنبش‏اند. به میدان بیایند و مانند من خون سرخ شهیدان نوازش فکرشان کند و تصویر خونین عزیزان اسلام همدم و همراه لحظات خاموشی‏‌های آنان باشد، بیایند و قلب سرخ و مجروح شهدا را قاب بگیرند و آلبوم‏ها بسازند و عشق و جوشش دائمی را در سکوت و نخوت زندگی خویش جایگزین سازند.
باری می‏دانم مقام بی‏‌پایه‏‌ی خویش را و مرتبه‏‌ی شهیدان را .
می‏‌بینم عظمت بارگاه آن بی‏قرار را و ذوب شدن و فنا شدن خویش را در برابر این همه عظمت، گاهی با خود به غرقاب فکر فرو می‏روم و ارزش‏ها را شناسایی می‏‌کنم، مقام ما بی‏ارزشان مشغول را و ارزش آن مجذوبین به محبوب را .
با خود می‏‌اندیشم که راستی با این همه شوق و حسرت شهادت چرا خدا لایقمان نمی‏‌داند که به سوی خویش بخواندمان؟ باز جواب خویش می‏ گویم و آب بر آتش حسرت و بی‏قراری خود فرو می‏ریزم.
به خویشتن خویش ندا می‏ دهم که تو چه می‏دانی؟ حکمت رب خویش خوانی و جواب شوق خود یابی، این پروردگار تو شاید نقشه‏ ها برایت دارد. با این همه بی‏ رنجی و بی‏دردی آماده ‏ات می‏ کند که پذیرای نیک و راستین لحظه‏ی وصال گردی. تو خود را به امواج حکم بالغه‏ ی الله بسپار و در مسیری که خواست و تقدیر اوست گام بردار. منتظر باش. شیرینی لحظات شاد پیوستن به محبوب، ناگهان قیامتی در وجودت بپا می‏ کند زیرا قیامت‏ها بسیار ناگهانی است. تسلیما لامرکم
آری عزیزان گوش‏تان را به ناله‏ هایی سپردید که خشکی در طوفان عظمت‏ها با ورق و قلم آن را رقم زد ناله ‏هایی در تنهایی و سکوت تفکر و خلوت‏گه بی‏نشان اسرار.
به یاد خویش می‏آورم درد دل امام خویش علی را بر سر چاه‏های میان نخلستان و این که کسی جز آن چاه همدم وی، سخنش را ضبط ننمود و به تاریخ انسان‏ها نسپرد و آن همه صبر و تحمل علی را و این بی‏ صبری. بی‏تابی مرا که ناله‏ ها بر کاغذ نقش کنم. ناله ‏هایی که شاید کسی جز من نمی‏فهمد و لمس نمی‏ کند.
پدر و مادر و ای خواهران و برادران، راهی که من رهرو آنم، راه سرخ شهادت در مکتب ماست و آن‏چه فدا می‏ کنیم همه در پیشگاه او بی‏ارزش و بی‏ مقدار است.
شهید شدن هدف ماست. باشد که مورد قبول حق واقع شود. کفاره‏ ی سه روز روزه واجب بر گردن من است که از  پس انداز و حقوقم آن را پرداخت کنید.

 
انتهای پیام/فارس

دوشنبه ۴ ارديبهشت ۱۳۹۶ ساعت ۱۳:۳۱