به گزارش سرویس مذهبي
تفتان ما،به نقل از
آناج، متوکل عباسی برای نشان دادن ابهت نظامی خودش دستور داد نود هزار تن از لشگریانش با آرایشهای نظامی و اسلحه تمام و کمال حاضر شوند و خود درمیانی تلی از گل سرخ – که تل مخالی نام گرفت - شوکت خود را به امام هادی (ع) نشان دهد، اما امام هدایت و سیاست هراس از نفوذ روز افزون خود را سهم همیشگی دشمنان حق و حقیقت قرار داد.
امام علی النقی (ع) با رعایت جوانب احتیاط به گونهای با شیعیان و موکلین خویش شبکه ارتباطی برقرار ساخته بود که حکمای جور عباسی همواره از تحرکات علویان به رهبری امام در خوف و هراس بودند. به گونهای که مورخان و محدثان نوشتهاند که امام جماعت حرمین ( مکه و مدینه ) از سوی دستگاه خلافت، به متوکل عباسی نوشت: «اگر تو را به مکه و مدینه حاجتی است ، علی بن محمد ( هادی ) را از این دیار بیرون ببر، که بیشتر این ناحیه را مظیع و منقاد خود گردانیده است»
از همین روی متوکل عباسی دستور داد امام هادی (ع ) را از مدینه به سامرا - که مرکز حکومت وقت بود - انتقال دهند. متوکل امر کرد حاجب مخصوص وی حضرت هادی (ع ) را در نزد خود زندانی کند و سپس آن حضرت را در محله عسکر سالها نگاه دارد تا همواره زندگی امام، تحت نظر دستگاه خلافت باشد.
متوکل عباسی به این مقدار از محدودیت هم قانع نبود و پیوسته دستور محدودیتهای مختلف و بازرسیهای سرزده ازمنزل ایشان را صادر میکرد اما این اقدامات ذرهای خدشه بر مقاومت الهی ایشان و مبارزه با استکبار عباسی وارد نمینمود.
امام علیه السلام با این میزان از محدودیتها و تحریمها در دل دوستان و حتی نزدیکان دشمنانش- مانند مادر متوکل عباسی- نفوذی ایجاد کرده بود که خلفای عباسی در اوج قدرت ظاهری در برابر هیبت معنوی و ابهت ایشان گردن خشوع فرود میآوردند و در مجالس خویش به نشانه احترام ناخواسته پیش پای حضرت بلند میشدند.
باشد که منش این امام همام چراغ راه برخی مسئولین قرار گرفته و با الگو گیری و تبعیت از فرامین ولایی امام خامنهای (حفظه الله) از هیمنه ظاهری دشمنان اسلام و ایران ترس و هراس به دل راه نداده و از مرزهای مقاومت و ایستادگی ذرهای عقب نشینی نکنند.