چه کسی مزار سیداحمد را پیدا کرد؟/ دعای امام رضا(ع) در حق برادرش
آن شب جمعه فراموش نشدنی، امیرعضدالدوله به تنهایی در خانه پیرزن مهمان شد و خدا اینطور خواست که پیرزن به پاس پاکی دلش و استقامت در آنچه حق می دانسته به مقامی برسد که لقب مهربان مدفون در شیراز را او تعیین کند! شاهچراغ!
به گزارش سرویس مذهبي تفتان ما،پیرزن پایین تل خاک خانه ای گلی داشت و حتما دل روشنی داشت که خداوند تقدیر را به نام او کرد که پرده از راز بزرگی بردارد و بار دیگر یک زن واسطه ی فیض شود!
حتما پیرزن اهل نماز شب و شب زنده داری بود که توانست ثلث آخر هر شب جمعه، چراغی در نهایت روشنایی در بالای تل خاک ببیند اما اهل تحقیق بود که چند شب جمعه این مراقبت را داشت و دید که روشنایی چراغ به همین کیفیت ادامه دارد، صفای باطنش آن قدر بود که احتمال بدهد که در این مکان، مقبره یکی از امامزادگان یا اولیاء الله است و امیرضدالدوله را با خبر کرد.
کسی تا آن زمان از مدفن بزرگواری در آن خطه خبر نداشت، گذر زمان باعث شده بود که دست فراموشی بر حافظه مردم کشیده شود و از قبر چیزی جز کوه خاکی به نظر نمی‌رسید که در اطراف آن، خانه‌های متعدد ساخته و مسکن اهالی بود.
فقط خدا به دل امیر انداخته بود که حرف پیرزن را به راحتی رد نکند وگرنه هیچ کس حرف او را قبول نکرده بود و همه آن را ناشی از در هم آمیختن پیری و خیالات دانستند، امیرضدالدوله دیلمی با باطنی پاک و خالی از غرض گفت که در اولین شب جمعه شخصا به خانه پیرزن می رود تا موضوع را بررسی کند!
بیشتر که فکر می کنم به نظرم می رسد امیر روشن ضمیر بود و می خواست بعد از پیرزن نخستین کسی باشد که این معجزه را می بیند! معجزه یافتن مزار بزرگواری که سال هاست کسی از محل دفن جسم پاکش با خبر نیست!
آن شب جمعه فراموش نشدنی، شاه به تنهایی در خانه پیرزن مهمان شد و خواب عجیبی او را برگرفت و خدا اینطور خواسته بود که پیرزن به پاس پاکی دلش و استقامت در آنچه حق می دانسته به مقامی برسد که لقب مهربان مدفون در شیراز را هم، او تعیین کند.
پیرزن که به دیدن آن نور و روشنایی عادت کرده بود باز به انتظار نشست و ثلث آخر شب که شد روشنایی پرنور قوی‌تر از دیگر شب‌های جمعه را دید و از شدت خوشحالی دیدن دوباره نور و بودن امیر که بر دیدن این نور صحه خواهد گذاشت بر بالین امیر آمد و بی‌اختیار 3 مرتبه فریاد زد: «شاه! چراغ»!
مدفن پاک احمد که در سال های 203 تا 218 هجری قمری به فرمان مأمون عباسی و به دست حاکم شیراز، قتلغ خان به شهادت رسیده بود پس از سال ها گمنامی پیدا شد و به پاسداشت کشف این راز توسط پیرزن، احمد ملقب به سید السادات، به شاه چراغ معروف شد!
احمد، فرزند ارشد امام موسی کاظم(ع) با کنیه ابوعبدالله است که مادرش مشهور به «ام احمد»، مادر بعضی از فرزندان حضرت موسی بن جعفر(ع) داناترین، پرهیزگارترین و گرامی ترین زنان در نزد آن حضرت بود که حضرت اسرار خود را به وی می گفتند و امانتشان را نزد وی به ودیعه می گذاشتند.
از احمد بن موسی(ع) خاطره ای به یاد ماندنی در ذهن شیعیان است که پس از وفات پدرشان به جهت جلالت قدر و شخصیت بارز و اطلاع بر عبادات و طاعات و نشر شرایع و احکام و ظهور کرامات و بروز خوارق عادات که مردم از آن جناب سراغ داشتند، گمان کردند که ایشان امام هشتم هستند و به همین جهت در امر امامت با حضرتش بیعت کردند و او نیز از مردم مدینه بیعت بگرفت، سپس بر منبر بالا رفت، خطبه ای در کمال فصاحت و بلاغت انشاء و قرائت فرمود، آنگاه تمامی حاضرین را مخاطب ساخته و خواست که غائبین را نیز آگاه سازند و فرمود: همچنان که اکنون تمامی شما در بیعت من هستید، من خود در بیعت برادرم علی بن موسی علیه السلام می باشم، بدانید بعد از پدرم برادرم «علی» امام و خلیفه ی بحق و ولی خداست. و از جانب خدا و رسول صلی الله علیه و آله و سلم او، بر من و شما فرض و واجب است که امر آن بزرگوار را اطاعت کنیم و به هر چه امر فرماید گردن نهیم.
پس از آن شمه ای از فضایل و جلالت قدر برادرش علی(ع) بیان فرمود، تا آنجا که همه حاضران گفته های آن بزرگوار را اطاعت کردند، ابتدا او بیعت را از مردم برداشت، سپس گروه حاضران در خدمت احمد به در خانه حضرت امام علی بن موسی علیه السلام آمده همگی با آن جناب بر امامت و وصایت و جانشینی امام موسی بن جعفر علیه السلام بیعت نمودند و حضرت امام رضا(ع) درباره برادرش احمد دعا کرد و فرمود: همچنان که حق را پنهان و ضایع نگذاشتی، خداوند در دنیا و آخرت تو را ضایع نگذارد.
قطعا دعای مستجاب شده امام رضا(ع) در حق برادرشان است که پس از سال ها گمنامی مزار مطهرشان با آن جلال و شوکت پیدا می شود و بارگاه فرزند بلافصل امام موسی کاظم که مهمان همیشگی شهر شیراز است، سومین بارگاه ملکوتی در کشورمان می شود تا پس از مشهدمقدس و قم، پناهگاه آرامش بخش عاشقان خاندان عترت شود.
بر همین اساس در سال 1386 شورای فرهنگ عمومی استان فارس تصمیم گرفت که یک روز را به نام بزرگداشت شاه چراغ مطرح کند و متولیان به دنبال یافتن روز میلاد احمد بن موسی کاظم تحقیقات خود را آغاز کردند اما پس از بررسی‌های به عمل آمده به نتیجه ای نرسیدند چون نقل ها متفاوت بود تصمیم گرفتند که در دهه کرامت یعنی حدفاصل تولد معصومه و رضا یک روز به عنوان روز بزرگداشت حضرت احمد بن موسی «شاه چراغ» تعیین شود و شورایعالی انقلاب فرهنگی در تاریخ ۲۴ شهریور ۱۳۸۸ روز ششم ذیقعده یعنی پنجمین روز از دهه کرامت را به نام روز بزرگداشت احمدبن موسی شاه چراغ جهت ثبت در تقویم مناسبت‌های ملی- اسلامی کشور تصویب کرد.
حتما پیرزن اهل نماز شب و شب زنده داری بود که توانست ثلث آخر هر شب جمعه، چراغی در نهایت روشنایی در بالای تل خاک ببیند اما اهل تحقیق بود که چند شب جمعه این مراقبت را داشت و دید که روشنایی چراغ به همین کیفیت ادامه دارد، صفای باطنش آن قدر بود که احتمال بدهد که در این مکان، مقبره یکی از امامزادگان یا اولیاء الله است و امیرضدالدوله را با خبر کرد.
کسی تا آن زمان از مدفن بزرگواری در آن خطه خبر نداشت، گذر زمان باعث شده بود که دست فراموشی بر حافظه مردم کشیده شود و از قبر چیزی جز کوه خاکی به نظر نمی‌رسید که در اطراف آن، خانه‌های متعدد ساخته و مسکن اهالی بود.
فقط خدا به دل امیر انداخته بود که حرف پیرزن را به راحتی رد نکند وگرنه هیچ کس حرف او را قبول نکرده بود و همه آن را ناشی از در هم آمیختن پیری و خیالات دانستند، امیرضدالدوله دیلمی با باطنی پاک و خالی از غرض گفت که در اولین شب جمعه شخصا به خانه پیرزن می رود تا موضوع را بررسی کند!
بیشتر که فکر می کنم به نظرم می رسد امیر روشن ضمیر بود و می خواست بعد از پیرزن نخستین کسی باشد که این معجزه را می بیند! معجزه یافتن مزار بزرگواری که سال هاست کسی از محل دفن جسم پاکش با خبر نیست!
آن شب جمعه فراموش نشدنی، شاه به تنهایی در خانه پیرزن مهمان شد و خواب عجیبی او را برگرفت و خدا اینطور خواسته بود که پیرزن به پاس پاکی دلش و استقامت در آنچه حق می دانسته به مقامی برسد که لقب مهربان مدفون در شیراز را هم، او تعیین کند.
پیرزن که به دیدن آن نور و روشنایی عادت کرده بود باز به انتظار نشست و ثلث آخر شب که شد روشنایی پرنور قوی‌تر از دیگر شب‌های جمعه را دید و از شدت خوشحالی دیدن دوباره نور و بودن امیر که بر دیدن این نور صحه خواهد گذاشت بر بالین امیر آمد و بی‌اختیار 3 مرتبه فریاد زد: «شاه! چراغ»!
مدفن پاک احمد که در سال های 203 تا 218 هجری قمری به فرمان مأمون عباسی و به دست حاکم شیراز، قتلغ خان به شهادت رسیده بود پس از سال ها گمنامی پیدا شد و به پاسداشت کشف این راز توسط پیرزن، احمد ملقب به سید السادات، به شاه چراغ معروف شد!
احمد، فرزند ارشد امام موسی کاظم(ع) با کنیه ابوعبدالله است که مادرش مشهور به «ام احمد»، مادر بعضی از فرزندان حضرت موسی بن جعفر(ع) داناترین، پرهیزگارترین و گرامی ترین زنان در نزد آن حضرت بود که حضرت اسرار خود را به وی می گفتند و امانتشان را نزد وی به ودیعه می گذاشتند.
از احمد بن موسی(ع) خاطره ای به یاد ماندنی در ذهن شیعیان است که پس از وفات پدرشان به جهت جلالت قدر و شخصیت بارز و اطلاع بر عبادات و طاعات و نشر شرایع و احکام و ظهور کرامات و بروز خوارق عادات که مردم از آن جناب سراغ داشتند، گمان کردند که ایشان امام هشتم هستند و به همین جهت در امر امامت با حضرتش بیعت کردند و او نیز از مردم مدینه بیعت بگرفت، سپس بر منبر بالا رفت، خطبه ای در کمال فصاحت و بلاغت انشاء و قرائت فرمود، آنگاه تمامی حاضرین را مخاطب ساخته و خواست که غائبین را نیز آگاه سازند و فرمود: همچنان که اکنون تمامی شما در بیعت من هستید، من خود در بیعت برادرم علی بن موسی علیه السلام می باشم، بدانید بعد از پدرم برادرم «علی» امام و خلیفه ی بحق و ولی خداست. و از جانب خدا و رسول صلی الله علیه و آله و سلم او، بر من و شما فرض و واجب است که امر آن بزرگوار را اطاعت کنیم و به هر چه امر فرماید گردن نهیم.
پس از آن شمه ای از فضایل و جلالت قدر برادرش علی(ع) بیان فرمود، تا آنجا که همه حاضران گفته های آن بزرگوار را اطاعت کردند، ابتدا او بیعت را از مردم برداشت، سپس گروه حاضران در خدمت احمد به در خانه حضرت امام علی بن موسی علیه السلام آمده همگی با آن جناب بر امامت و وصایت و جانشینی امام موسی بن جعفر علیه السلام بیعت نمودند و حضرت امام رضا(ع) درباره برادرش احمد دعا کرد و فرمود: همچنان که حق را پنهان و ضایع نگذاشتی، خداوند در دنیا و آخرت تو را ضایع نگذارد.
قطعا دعای مستجاب شده امام رضا(ع) در حق برادرشان است که پس از سال ها گمنامی مزار مطهرشان با آن جلال و شوکت پیدا می شود و بارگاه فرزند بلافصل امام موسی کاظم که مهمان همیشگی شهر شیراز است، سومین بارگاه ملکوتی در کشورمان می شود تا پس از مشهدمقدس و قم، پناهگاه آرامش بخش عاشقان خاندان عترت شود.
بر همین اساس در سال 1386 شورای فرهنگ عمومی استان فارس تصمیم گرفت که یک روز را به نام بزرگداشت شاه چراغ مطرح کند و متولیان به دنبال یافتن روز میلاد احمد بن موسی کاظم تحقیقات خود را آغاز کردند اما پس از بررسی‌های به عمل آمده به نتیجه ای نرسیدند چون نقل ها متفاوت بود تصمیم گرفتند که در دهه کرامت یعنی حدفاصل تولد معصومه و رضا یک روز به عنوان روز بزرگداشت حضرت احمد بن موسی «شاه چراغ» تعیین شود و شورایعالی انقلاب فرهنگی در تاریخ ۲۴ شهریور ۱۳۸۸ روز ششم ذیقعده یعنی پنجمین روز از دهه کرامت را به نام روز بزرگداشت احمدبن موسی شاه چراغ جهت ثبت در تقویم مناسبت‌های ملی- اسلامی کشور تصویب کرد.
دوشنبه ۹ مرداد ۱۳۹۶ ساعت ۱۳:۲۷
کد مطلب: 440472
