امامی که امید شیعیان از اوست

به گزارش سرویس مذهبي تفتان ما،امام حسن عسکری(ع) یازدهمین امام شیعه است که در دوران یکی از بدنام‌ترین خلفای عباسی زندگی می‌کرده. این امام همام در سال 232 ه.ق در مدینه به دنیا آمد و در سال 260 ه.ق در سن 28 سالگی به شهادت رسید.

این امام بزرگوار در 22 سالگی، پس از شهادت پدر بزرگوارش به امامت رسید و به مدت 6 سال امامت شیعیان را برعهده داشت.

این امام ویژگی‌های منحصر به فردی نسبت به سایر ائمه دارد. مهم‌ترین آن فرزند بزرگوارش است که به عنوان آخرین امام شیعیان مطرح و ذخیره خدا بر روی زمین است.

ویژگی دیگر این امام حضور در زندان‌های حکومت عباسیان بوده است. آن حضرت چه در دوران امامت و چه قبل از آن دوران حبس خود را می‌گذراند. این امام بزرگوار بیشتر طول عمرش را در حبس خانگی به سر برده و سه سال از 6 سال امامت خود را نیز در زندان سپری کرده است.

شیعیان در دوران امامت این امام در محذوریت بسیاری قرار داشتند و شرایط آنها در عراق و حجاز اسف‌بار بود. این فشار در حدی بوده که امام عسکری مجبور شد تا فرزند خود را از نظرها پنهان کند.

به طور کلی دوران زندگی کوتاه امام حسن عسکری را می‌توان به سه دوره مشخص تقسیم کرد: دوره اول 13 سال در حجاز در شهر زادگاه خود و در حضور و مراقبت پدر بزرگوارش بوده است. در دوره دوم زندگی خویش، این امام همام 10 سال را در عراق همراه با پدر بزرگوارش در سامرا حضور داشت و دوران قبل از امامت و پیشوایی بوده است.

دوره سوم نزدیک به 6 سال امامت آن حضرت است. امام حسن عسکری(ع) از 6 سال دوران اقامتش، سه سال را در زندان گذرانید.

یکی از مهم‌ترین احادیث آن حضرت، در مورد شیعیان و نشانه‌های آن است که می‌تواند چراغ راه بسیار بزرگی برای شیعیان باشد. آن حضرت در این رابطه می‌فرمایند: «علامات المؤمنین خمسٌ صلاة الاحدى و الخمسین و زیارة الاربعین و التختم فى الیمین و تعفیر الجبین و الجهر ببسم اللّه الرحمن الرحیم» یعنی: «نشانه‌هاى مؤمنان(شیعیان) پنچ چیز است: خواندن 51 رکعت نماز در هر روز (17 رکعت واجب و 34 رکعت نافله)، زیارت اربعین امام حسین(ع)، داشتن انگشتر در دست راست، و ساییدن پیشانى به خاک و بلند خواندن بسم اللّه الرحمن الرحیم(در نمازها).     انتهای پیام/  

دوشنبه ۶ آذر ۱۳۹۶ ساعت ۱۰:۵۱