به گزارش سرویس فرهنگي تفتان ما،به وقت شامِ اختتامیه فجر 36 ، یکی از نام هایی که شنیده شدن و حتی شنیده نشدنش واکنش های فراوانی خواهد داشت، «به وقت شام» است. اصلاً نمی شود بهمن باشد، فجر باشد، جشن باشد، ابراهیم باشد ولی نام او و آثار او مهم نباشد.
ابراهیم... همان ابراهیم که سید اهل قلم او را ققنوسی می داند که هربار خود را می سوزاند تا از شعله آن چراغی برافروزد و هربار ققنوس وار از همان آتش حیات دوباره می گیرد. همان ابراهیم که فجر 34 تحت الشعاع غیاب او قرار گرفت و نبود او آنقدر مهم بود که پرستویی نتواند از نام او بگذرد و هنگام دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد، خود را مدیون او بداند و جایزه خود را پیشکش ابراهیم نماید. امّا دیده نشدن بادیگارد در فجر 34 زمانی بیشتر نمود می کند که بادیگارد در جشن ققنوس و آینه، همچنین در جشنواره بین المللی وین بار دیگر نام ابراهیم را بر سر زبان ها انداخت. امّا این اولین باری نبود که سایه غیبت ابراهیم بر سر فجر سنگینی نمود. فجر 32 نیز در خلوت سنگین غیاب ابراهیم و البته صاحب دیگر اثر برجسته آن سال «رستاخیز» یعنی احمدرضا درویش، از اعتبار افتاد. دریافت 6 سیمرغ بلورین و جایزه ویژه هیئت داوران بخش بین الملل فجر 32 توسط فیلم «چ» نیز نتوانست ابراهیم را راضی به قدم نهادن بر سکوی سیمرغ کند حال آنکه که چهره درخشان و خندان ابراهیم هنگام دریافت جایزه جشنواره فیلم مقاومت در همان سال، چنان پتکی بود که بر سر فجر فرود آمد...
آری... این فجر بود که بی بهره ماند از وجود ابراهیم... و شاید دلیل این بی بهرگی، نشنیدن صدای ابراهیم در آخرین حضورش بر بلندای سکوی جشنواره در فجر 28 بود؛ « به امثال ما اعتماد کنید » این جمله واکنشی بود به نمایش و درخشش « به رنگ ارغوان » که در ثانیه های آخر فجر 23 به دستور مسئولان وقت (بخوانید حجة الاسلام یونسی) توقیف شده بود و حال پس از 5 سال، با دریافت 5 سیمرغ بلورین اعاده حیثیت کرد. اگرچه در همین 5 سال توقیف نیز، نام ابراهیم از فجر دور نماند و در فجر 24 این بار «به نام پدر» بود که با حضور زوج ابراهیم و پرستویی، 4 سیمرغ بلورین را به نام پدر زد و بار دیگر عیار ابراهیم را یادآوری کرد و دیپلم افتخار کارگردانی فجر را نیز برای او به ارمغان آورد.
پیش از این نیز سیمرغ بهترین کارگردانی فجر 17 برای «روبان قرمز» نصیب ابراهیم شد، فیلمی که نامزد جایزه صدف طلایی جشنواره بین المللی سن سباستین نیز بود. « ارتفاع پست» هم که از چشم داوران فجر دور مانده بود، تندیس زرین بهترین کارگردانی و فیلم نامه ششمین جشن خانه سینما را با نام ابراهیم عجین کرد و نامزد بهترین فیلم جشنواره ماردل پلاتا شد.
اما تمام این افتخارات در برابر عنوان کارگردان بهترین فیلم پس از انقلاب اسلامی (به زعم اغلب کارشناسان) برای ابراهیم بی ارزش می شود. فجر 16 زمانی بود که بزرگان سینمای ایران در برابر یک جوان 36 ساله سر تعظیم فرود آوردند و «آژانس شیشه ای» که در 12 عنوان نامزد کسب سیمرغ بلورین بود، با کسب 8 سیمرغ خود را سینمای ایران جاودانه کرد. این پایان کار برای آژانس شیشه ای نبود و تندیس زرین بهترین کارگردانی دومین جشن خانه سینما و تندیس بهترین فیلمنامه و کارگردانی جشنواره دفاع مقدس و همچنین جایزه نگاه ویژه جشنواره بین المللی فیلم سینه کوئیست، مهر تاییدی بود بر عیار بالای کارگردان جوان سینمای ایران در آن روزها...
از نقاط درخشان کارنامه ابراهیم همین بس که این فیلم آغازی بود بر درخشش پرستویی بزرگ بعنوان نقش اول مرد در تاریخ فجر، که با کسب 4 عنوان بهترین بازیگر نقش اول مرد و یک نقش مکمل در این عرصه بی رقیب است. شاید بتوان «آژانس شیشه ای» را مهمترین عامل انتخاب ابراهیم بعنوان یکی از 10 کارگردان برتر تاریخ سینمای ایران در نظرسنجی ها دانست. اما اگر تصور می کنید که «آژانس شیشه ای» باعث سرزبان افتادن نام ابراهیم بوده است، سخت در اشتباه هستید، چرا که 2 سال پیش از این «برج مینو» و «بوی پیراهن یوسف» اگرچه چشم داوران فجر را به خود خیره نکردند اما ابراهیم را نامزد بهترین فیلمنامه و کارگردانی جشنواره دفاع مقدس نمودند و قطعا کمتر کسی است که با آوای دلنواز مجید انتظامی در «بوی پیراهن یوسف» بخشی از دفتر خاطرات خود را زینت نداده باشد.
کمی پیش تر نیز «خاکستر سبز» ابراهیم را تا آستانه دریافت سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی فجر 12 برده بود.
ولی آغاز درخشش نام ابراهیم در فجر، با اثری ماندگار ثبت شده است، «از کرخه تا راین»؛ ترکیبی از عناصر لازم برای یک فیلم ماندگار در این اثر گرد هم آورده شده بود، از معماری بی نظیر حاتمی کیا تا بازی درخشان هما روستا و موسیقی روح انگیز مجید انتظامی... همه این ها کافی بود تا داوران فجر 11  به احترام این معمار 31 ساله و جوان ایستاده و 2 سیمرغ بلورین و 2 دیپلم افتخار به این اثر ماندگار اهدا کنند. کمی قبل تر هم «وصل نیکان» ابراهیم را به دیپلم افتخار چهارمین جشنواره دفاع مقدس رسانده بود.
حال به نقطه آغاز رسیده ایم... جائی که ابراهیم قدم در آتش گذاشت و از همان آغاز با «مهاجر» و «دیده بان» دیپلم افتخار بهترین فیلم نامه فجر 8 و جایزه ویژه هیئت داوران بهترین کارگردانی فجر 7 را در فیلم اول و دوم خود کسب نمود تا همگان دریابند که این ابراهیم آمده است تا آتش را گلستان کند...
حال «به وقت شام» نشسته ایم به تماشا؛ باشد که دگربار نام ابراهیم، بر دفتر سیمرغ بنشیند...
 

تفتان ما