۰
اول بنا نبود که عاشقان بسوزند مدام
می‌توان از نوحه سرایی ماهی‌ها فهمید که ماجرای دست‌های بسته در تاریخ چیست؛ اول بنا نبود که عاشقان بسوزند مدام، لعنت به جان شمع که چنین سنتی بنا نهاد.
به گزارش سرویس وبلاگستان تفتان ما، محمدکاظم روحانی نژاد خبرنگار صداوسیما دلنوشته‌ای به یاد 175 شهید غواص در وبلاگ شخصی خود نوشته است که در ادامه می‌خوانید.
ما به این داغ‌ها عادت کرده‌ایم اما داغ شما جگر سوزتراست، حالا اشک‌ها و گریه‌های این ماهی‌های بی‌زبان جان‌ها را می‌بلعد، صحنه وداع با شما آب و آتش را نیز همنوا و همزبان می‌کند، یعنی که آب را آتش می‌زند و آتش را یک پارچه آب و اشک می‌سازد، می‌توان از نوحه سرایی ماهی‌ها فهمید که ماجرای دست‌های بسته درتاریخ چیست.
اول بنا نبود که عاشقان بسوزند مدام
لعنت به جان شمع که چنین سنتی بنا نهاد
امروز بازهم روایت وداع دیگری است، دل‌های عاشق پا به پای پیکرهایتان و قدم به قدم با آرمان‌هایتان راهی است تا همیشه تاریخ.
خواهم به جای همه برای شما گریه کنم
با هم تا همیشه در رثای شما گریه کنم
مرا سرزنش نکنید که اندوه به دل دارم
به حال خودم در خفای شما گریه کنم
گر مرا نیست بهانه‌ای برای گریستن
برای دست بسته از قفای شما گریه کنم
امروز ماهی‌ها، بزرگ و کوچک به تشییع شما آمده‌اند و شگفت زده از درخشش مرواریدها در خاک این ابیات را تکرار می‌کنند:
آنقدر گریستیم تا که اشک‌ها دریا شد
غوغایی شبیه قیامت عشق برپا شد
حالا وصیت نامه‌های شما را دلفین‌ها زیاد می‌خوانند و برخی شعارهایش را روی طاق نصرت آرمان شهر دریاها نصب کرده‌اند و این جمله را از زبان شما نوشته‌اند:
«دلم دریایی بود و حالا روح و جسمم آغوش اقیانوس است»
دلفین‌ها این روزها به یاد خاطرات رقصیدن لابلای مرجان‌های دریایی کاروانی راه انداخته‌اند که انتهایش بهشت است. خوشا به حالتان که روحتان اقیانوس عاشقان را بار دیگر مواج کرد.
انتهای پیام/ فارس
ما به این داغ‌ها عادت کرده‌ایم اما داغ شما جگر سوزتراست، حالا اشک‌ها و گریه‌های این ماهی‌های بی‌زبان جان‌ها را می‌بلعد، صحنه وداع با شما آب و آتش را نیز همنوا و همزبان می‌کند، یعنی که آب را آتش می‌زند و آتش را یک پارچه آب و اشک می‌سازد، می‌توان از نوحه سرایی ماهی‌ها فهمید که ماجرای دست‌های بسته درتاریخ چیست.
اول بنا نبود که عاشقان بسوزند مدام
لعنت به جان شمع که چنین سنتی بنا نهاد
امروز بازهم روایت وداع دیگری است، دل‌های عاشق پا به پای پیکرهایتان و قدم به قدم با آرمان‌هایتان راهی است تا همیشه تاریخ.
خواهم به جای همه برای شما گریه کنم
با هم تا همیشه در رثای شما گریه کنم
مرا سرزنش نکنید که اندوه به دل دارم
به حال خودم در خفای شما گریه کنم
گر مرا نیست بهانه‌ای برای گریستن
برای دست بسته از قفای شما گریه کنم
امروز ماهی‌ها، بزرگ و کوچک به تشییع شما آمده‌اند و شگفت زده از درخشش مرواریدها در خاک این ابیات را تکرار می‌کنند:
آنقدر گریستیم تا که اشک‌ها دریا شد
غوغایی شبیه قیامت عشق برپا شد
حالا وصیت نامه‌های شما را دلفین‌ها زیاد می‌خوانند و برخی شعارهایش را روی طاق نصرت آرمان شهر دریاها نصب کرده‌اند و این جمله را از زبان شما نوشته‌اند:
«دلم دریایی بود و حالا روح و جسمم آغوش اقیانوس است»
دلفین‌ها این روزها به یاد خاطرات رقصیدن لابلای مرجان‌های دریایی کاروانی راه انداخته‌اند که انتهایش بهشت است. خوشا به حالتان که روحتان اقیانوس عاشقان را بار دیگر مواج کرد.
انتهای پیام/ فارس
پنجشنبه ۳ دی ۱۳۹۴ ساعت ۰۸:۱۵
کد مطلب: 422930
