مصائب شهود «پرواز در شب»

به گزارش سرویس اجتماعي  تفتان ما، به نقل از تبریزبیدار، مهدی نور محمد زاده فعال فرهنگی تبریز در پی وفات فرج الله کارگردان متعهد  سینمای کشورمان نوشت: 
 
گمانم یکی از جشنهای دهه فجر سال ۶۵ یا ۶۶ بود که در سینمایی فرسوده اول بار نشستیم به تماشای «پرواز در شب» ملاقلی پور.فیلم تیره بود و تاریک، پر از صحنه های غمبار و دردناک! 
  موسیقی غمگین،قصه غمگین،فضا تاریک،دشمن ترسناک و ماسک دار،رزمنده ها تشنه...همه اینها روح و روان بچه ها را به هم می ریخت.دهه شصت عجیب بود! انگار کسی روانشناسی کودک نمی دانست! یا هم دیگر کسی ما را کودک حساب نمی کرد!
  روزهای اول بعد فیلم، غرق سلحشوری «مهدی نریمان» بودیم...
  آن روزها کمربندهای شنای پلاستیکی بود با حباب های پلاستیکی پر از هوا که شبیه قمقمه بودند.کمربند را که دور گردنم می انداختم، می شدم عین مهدی نریمان که قطار قمقمه ها را روی سینه اش حمایل کرده بود! بعد یکی از پیشانی بندهایی را که سوغات مرخصی آمدن های پدر بود، می بستم و رجزهای فرمانده گردان کمیل را می خواندم!
  «منم مهدی...مهدی نریمان...گردان کمیل هنوز زنده است...گردان کمیل به پیش...»
   تفنگ پلاستیکی ام شلیک می کرد و جلو می رفتم...«قاررر قاررر»!
  بعد خواهرهایم که عراقی بودند، شلیک می کردند و من زمین می افتادم...خودم را روی زمین می کشیدم و سعی می کردم قمقمه ها را بردارم و دوباره بایستم...اما خون از سینه ام فوران می کرد و نمی توانستم...بالاخره دست می انداختم به دستگیره دری که سیم خاردار بود و همانجا شهید می شدم!
  یادم نیست چند بار شهید شدم، اما یادم هست که شب ها خواب دکتر گردان کمیل را می دیدم...با دست و صورت وحشتناکی که پر از تاول های شیمیایی بود...با دست اشاره می کرد که نزدیک نیا...نزدیک نیا! 
  نزدیک می شدم و خیره می شدم به صورت دکتر...جیغ می زدم وقتی می دیدم صورت دکتر عین پدرم شده است...از خواب می پریدم و اشک می ریختم برای پدری که جبهه بود و می ترسیدم شیمیایی شود!  انتهای پیام/

يکشنبه ۱۶ اسفند ۱۳۹۴ ساعت ۰۷:۲۴