از زیارت امامزاده شهید زید(ع) تا حضور در محل تولد حضرت ابراهیم(ع)+عکس

به گزارش سرویس فرهنگي تفتان ما،کاروان قرآنی شوق تلاوت 14 اسفندماه به شهر بابل رفته و از بناهای تاریخی این شهر بازدید کردند.
سپس به حرم شهید زید فرزند امام سجاد(ع) رفتند و پس از اقامه نماز ناهار را میهمان عتبه این حرم مطهر بودند. حرم این شهید بزرگوار آرامش خاصی داشت به طوری که بسیاری از زائران ایشان با صوت زیبا قرآن می‌خواندند یا آیاتی را زمزمه می‌کردند. 
این امامزاده بزرگوار پس از واقعه کربلا به خون‌خواهی حضرت امام حسین(ع) و یاران و باوفایش جنگ‌های مختلفی با دشمنان داشت که در نهایت در جنگ با هشام بن عبدالملک هنگام غروب آفتاب ناگهان تیری به طرف چپ پیشانی زید اصابت کرد و شدت آن به حدی بود که تا انتها در پیشانی او فرو رفت و پس از ساعاتی به شهادت رسید.
یاران زید برای اینکه بدن به دست دشمنان نیفتد به دنبال راهی بودند بعضی گفتند: زره آهنین را به تن او می‌پوشانیم تا بدن سنگین شود، آنگاه آن را به امواج آبهای فرات می‌سپاریم تا به قعر آب فرو رود. برخی دیگر گفتند بهتر است که سر او را از بدنش جدا سازیم تا شناخته نشود و بدن را میان دیگر کشته‌شدگان رها سازیم. دیگری گفت: بهتر است بدن را تا عباسیه ببریم و در آنجا دفنش کنیم، این سخن پذیرفته شد و همه تصمیم گرفتند از تاریکی همان شب استفاده کنند و بی صدا بدن را دفن کنند. آنان بدن را به آرامی کنار جوی آبی بردند و آب را بستند و در وسط جوی قبری حفر کردند و پس از دفن پیکر و خاک ریزی روی آن، آب را از روی آن عبور دادند تا دشمن به هیچ وجه متوجه پیکر مبارک ایشان نشود. در هنگام دفن یک غلام جوان، ناظر دفن کردن پیکر بود و او به طمع جایزه صبح زود نزد حکم بن صلت رئیس شرطه کوفه و معاون یوسف بن عمر رفت و سرگذشت دفن بدن را گزارش داد و دشمنان زید را به محل قبر راهنمایی کرد. دشمنان نیز نبش کردند.
به گفته یکی از خادمان این امامزاده هر که با اخلاص این شهید زید(ع) را زیارت کند در کمترین زمان به خواسته‌ دنیوی خود می‌رسد.
 

 
در ادامه نیز قاریان نوجوان کشورمان به جایی که نمرود حضرت ابراهیم(ع) را با منجنیق به آتش افکند، در بین شهر حله و نجف رفتند. در روایاتی داریم که زمانی نمرود حضرت را در آتش افکند خاصیت آتش که سوزانندگی است تغییر کرد و آن را خنک گرداند تا جایی که در برخی دیگر از روایات آمده آتش آنچنان سرد شد که سرما ابراهیم را آزار داد.
در آن طرف نیز محل تولد حضرت ابراهیم(ع) قرار داشت. جایی که حضرت ابراهیم(ع) تا 12 سالگی به تنهایی در کوهی که هم‌اکنون زیارتگاه شده است، زندگی می‌کرد و تنها یک غزال از وجود مبارکشان باخبر بود و حضرت از شیر غزال تغذیه می‌کرد.

 
یکی از نکات جالب در این مکان حاصلخیز بودن اطراف بود، در حالی که بخش مرتبط به محل آتش زدن حضرت ابراهیم(ع) مثل بیابان بود و کشت و زراعتی نیز در آنجا صورت نمی‌گرفت؛ حتی به گفته مسئولان متولیان عتبه عباسیه(ع) هر کسی در این محل زندگی کند، عقیم می‌شود.
به گزارش فارس در مسیر رفتن به محل تولد حضرت ابراهیم(ع)، کاروان شوق تلاوت به مرقد حضرت ایوب(ع) نیر رفتند.
انتهای پیام/فارس

يکشنبه ۱۵ اسفند ۱۳۹۵ ساعت ۰۹:۵۷