به گزارش سرویس مذهبي
تفتان ما،زندگی سیاسی امام حسن مجتبی(ع) دارای ابعاد فراوانی است که تاریخ نگاران زیادی در کتب متعدد به بررسی آن پرداختند.
اما برجستهترین مسأله در زندگی امام حسن(ع) از دوره امامت ایشان شروع میشود که علم و حلم و صبر باشکوه و مسائل مختلفی که درباره این شخصیت عظیم میتوان بیان کرد؛ سفرهای که آن حضرت(ع) در مدینه داشتند و کرم آن حضرت به نحوی که به کریم اهل بیت(ع) معروف شدند از جمله اینها است.
به همین منظور در این گزارش سعی کردیم بخش کوتاهی از این زندگی سراسر نور را مورد بررسی قرار دهیم تا برخی از ابهامات احتمالی در بین مردم رفع شود و صلح تاریخی و درسآموز آن امام بزرگوار برای کارگزاران سیاسی به عنوان یک الگوی برجسته مورد توجه قرار گیرد.
روحالله علیزاده دانشجوی دکترای علوم سیاسی در گفتوگو با
بلاغ، با اشاره به صلح تاریخی امام با معاویه، گفت: برجستهترین مسأله زندگی امام حسن(ع) از نظر سیاسی صلح امام حسن(ع) با معاویه است که در واقع یک صلح تحمیلی است.
وی افزود: حضرت غریب و تنها شده بودند، به تعبیری که در برخی از منابع اهل سنت آمده مثلا ابناثیر و دیگران روایت میکنند که وقتی تنهایش گذاشتند، دیگر به امضای صلح ناچار شدند.
این پژوهشگر علوم سیاسی ادامه داد: در روز صلح، امام حسن(ع) خطبهای را در حضور جمع زیادی از مردم و معاویه که بسیار پر مطلب است، قرائت فرمودند که اتفاقا این خطبه را شیعه و بخشهایی از آن را اهل سنت هم نقل کرده است.
علیزاده با اشاره به اینکه امام حسن(ع) در این خطبه به واقعیت صلح خودشان اشاره فرمودند، به بیان خطبه آن امام همام پرداخت و گفت: امام حسن(ع) فرمودند که شما به برکت اهل بیت(ع) هدایت شدید، معاویه با من منازعه کرد و حقی که مال من بود را به خاطر مصلحت امت و حفظ کردن خونشان ترک کردم و من این را امروز به صلاح شما میدانم ولی بدانید که این اولاً حجتی است و این فتنه و امتحانی برای شماست و متاعی است تا زمانی.
وی بیان کرد: برخی این شبهه را مطرح میکنند که آیا واقعاً امام حسن مجتبی(ع) به اندازه امام حسین(ع) یار و یاور نداشت، در حالی که بنا بر برخی از نقلهای تاریخی نزدیک به 40 هزار سرباز داشتند؟ امام حسن مجتبی(ع) در 6 ماه حکومت خود در حال جنگ با معاویه بودند و سربازان زیادی داشتند و در مقابل معاویه ایستادگی هم کردند، چطور شد که ایشان صلح کرد تعداد اندکی هم یار و یاور نداشت.
این محقق دانشگاهی خاطرنشان کرد: باید در پاسخ به این شبهات گفت مشکلی که در آن زمان بود، این است که توده مردم معاویه را خلیفه پیامبر(ص) میدانستند و یا به تعبیر برخیها او را مجتهد میدانند و در فضایی که عموم مردم چنین طرز فکری دارند اگر امام حسن(ع) قیام میکردند و 7 هزار نفر هم پای رکاب او بودند، خون بسیاری از مردم و خون پسر پیغمبر(ص) ریخته میشد و مردم میگفتند که دو مجتهد بر سر یک فتوا جنگیدند.
علیزاده ادامه داد: وقتی سطح فکری طبقه عموم مردم چنین است، اگر در این دوره امام حسن(ع) دست به شمشیر و قیام بزند قطعا نتیجهای نخواهد داشت و بنابراین امام حسن مجتبی(ع) با معاویه صلح میکند و قیام امام حسین(ع) هم 20 سال دیگر اتفاق میافتد، در این مدت چهره معاویه که یک چهره مزورانه است روشن میشود و دیگر کسی معتقد نیست که معاویه مجتهد است و یا این شخص، شخصی است که در مسیر اسلام قرار دارد. کسی او را خلیفه مسلمین و جانشین رسولالله(ص) نمیداند و در واقع پردهها کنار رفته است.
باشکوهترین نرمش قهرمانانه تاریخ را با برجام بدونبهره مقایسه نکنید
اما در ادبیات سیاسی برخی از مسؤولان کشورمان بارها از شباهت مذاکرات هستهای با صلح امام حسن یاد شده است که به نظر میرسد این توهینی بزرگ به ملت سرافراز ایران است زیرا نامردی فرماندهان امام حسن(ع)، خیانت اطرافیان و ضعف ایمان مردم بود که صلح را به امام تحمیل کرد و اگر بگوییم مذاکرات هستهای به مانند صلح امام حسن(ع) است، این افتخاری برای ملت ما نیست زیرا که این تطبیق تاریخی به این معنا است که مردم ما به امام خود خیانت کرده و برای ادامه راه و مقاومت از خود ضعف نشان دادند که اگر کمی تامل کنیم متوجه میشویم به هیچ وجه اوضاع صلح امام حسن(ع) مشابهتی با شرایط ما و آنچه در زمان ما میگذرد ندارد، زیرا ما الان در اوج اقتدار و انگیزه برای دفاع از حق و مقاومت هستیم.
در همین رابطه با علی محمدی کارشناس ارشد تاریخ اسلام گفتوگو کردیم تا این تشبیه را بررسی بیشتری داشته باشیم.
این کارشناس ارشد تاریخ در پاسخ به این شبهه امروز فضای مجازی در خصوص اینکه "چرا امام حسن(ع) صلح کردند و برای مقابله با معاویه قیام نکردند" اظهار کرد: علت این اتفاق این بود که نخست، امام معصوم(ع) یاری برای مقابله با دشمن نداشتند و سپس با توجه به اینکه ائمه معصومین(ع) اتمام حجت و روشنگری را یکی از وظایف خود میدانند، امام حسن(ع) میخواستند حجت بر مردم تمام شود.
وی افزود: معاویه برخی نکات ظاهری را از لحاظ سیاسی رعایت میکرد به همین دلیل توانسته بود توجه مردم را به خود جلب کند و صلح امام حسن(ع) فرصتی بود تا مردم درک کنند که رفتار سیاسی معاویه در نهایت به نفعشان نخواهد بود و در نهایت مردم نتایج حکومت معاویه را در حکومت یزید و در جریان واقعه کربلا مشاهده کردند و به باطن حکومت معاویه پیبردند ولی این زمان برای فهم چنین مسئلهای دیر شده بود.
محمدی با اشاره به قیاس معالفارق صلح امام حسن(ع) و اظهارات رئیسجمهور در موضوع برجام گفت: امام حسن(ع) با جبر و بیلیاقتی اصحاب و خدعههای فراوان دشمن از حق الهی و قطعی خود یعنی امامت و خلافت در مقابل معاویه ملعون گذشتند، اما در مقابل با متنی بهعنوان صلحنامه موافقت کردند که برنده و پیروز میدان خودشان باشند؛ متنی که معاویه یا باید آن را قبول کند که بازنده است یا باید زیر آن بزند که باز هم در تاریخ بازنده خواهد بود.
این کارشناس مسائل تاریخی جهان اسلام بیان کرد: اگر متن برجام به دقت و صلابت متن صلح با معاویه بود، آیا کسی باز هم با آن مخالفت میکرد؟ در واقع در گزاره مقاومت و سازش بحث بر چگونگی سازش نیز هست؛ اینکه ما در مقابل دشمن نرمش قهرمانانه داشته باشیم یا سازش منفعلانه؟
وی اضافه کرد: تعطیلی همه مراکز هستهای و بتنریزی اراک و ... در مقابل هیچ، در مقابل وعده نسیه و حفرههای حقوقی بیشمار و قابل خدشه در متن برجام از طرف دشمن امروز چهچیزی در اختیار داریم؟ چه نشانهای از جنگطلبی در تاریخ کشور عزیزمان و در منابع دینی ما وجود دارد که امروز رئیسجمهور منت صلح را بر سر ما میگذارد؟
نکته پایانی اینکه اگر ملت بزرگ ایران در زمان امام حسن(ع) بودند، قطعا آن امام بزرگوار با پشتیبانی پیروان خود هیچگاه تن به صلح نمیداد و این مقاومت و ایستادگی در برابر ظلم و یاری امام زمان خود را در طی سالهای مبازرات انقلابی و سپس در دورههای تاریخی انقلاب اسلامی همچون دفاع مقدس و تحریمهای ظالمانه دشمنان نظام نشان دادند اما این بار برخی از کارگزاران به توصیههای ولی فقیه زمان خود گوش ندادند و امروز به نظر میرسد، پیشبینی سالهای گذشته رهبری مبنی بر عدم صداقت دشمن را به خوبی دریافتند و ملت قهرمان ایران منتظر پاسخ قاطع مسؤولان به دشمن هستند تا ثابت کنند همچون پیروان امام حسن مجتبی(ع) نیستند که آن امام مظلوم را مجبور به صلح کنند.
انتهای پیام/