آغاز بحران محیط زیست به دوران مدرنیته باز می‌گردد
عضو هیئت علمی فلسفه دانشگاه گفت: به لحاظ تاریخی، بحران محیط زیست تا پیش از مدرنیته دیده نمی‌شد، به همین دلیل هم پیروان ادیان رابطه صلح‌آمیزی با طبیعت داشتند.
به گزارش سرویس مذهبي تفتان ما، انشاءالله رحمتی، عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی در هفته منابع طبیعی و محیط زیست درباره اهمیت بحث دینداری و اخلاق و مباحث محیط زیست و ارتباطاتی که بین اینها وجود دارد، گفت: بنده پیش‌تر در یک مقاله مطرح کردم که اگر مبحثی به اسم بحران محیط زیست مطرح است، دین و اخلاق چه رهنمودهایی برای حل این بحران می‌توانند داشته باشند.
وی با اشاره به اینکه رابطه بین دین و محیط زیست یک رابطه علت و معلولی نیست، گفت: این رابطه از نوع روان شناختی است. موضع هر فرد دینمدار یا هر جامعه‌ای می‌تواند منشأ الهاماتی درباره رفتار فرد و جامعه یا محیط زیست شود. بنابراین ارتباط بین دین و محیط زیست در دنیای معاصر نیازمند یک حلقه‌ای به اسم اخلاق زیست محیطی در این میان است.
رحمتی همچنین اظهار داشت: بنابراین در این مقاله بیان کردم که نوع رفتار و رویکرد هر فرد در ارتباط با محیط زیست به رویکرد و رفتار او در موضع دینی و دیدگاه دینی او بستگی دارد، مباحث تاریخی نیز چنین چیزی را تأیید می‌کنند.
این استاد فلسفه دانشگاه با اشاره به اینکه تا پیش از دوره مدرن بشر در هر جایی از عالم اعتقادات خاص دینی داشت، توضیح داد: بنابراین در آن دوران اکثر مواقع رابطه بشر با محیط زیست صلح‌آمیز بود، چرا که پیروان ادیان هم طبیعت را تکریم می‌کردند هر چند هر یک به گونه‌ای این رفتار با طبیعت داشتند.
وی در ادامه گفت: به طور مثال هندوها تلقی مادرانه‌ای از خداوند و حرمت گذاشتن به طبیعت داشتند و یکتاپرستان نیز به محیط زیست توجه نشان می‌دادند و آن را مقدس می‌دانستند.
رحمتی با بیان اینکه بحران محیط زیست تا پیش از مدرنیته دیده نمی‌شود، توضیح داد: انسان‌ها اکثراً در همه جای زمین با صلح و آرامش زندگی می‌کردند، تعالیم دینی را هم رعایت می‌کردند، اما با ظهور عصر مدرن زندگی بشر شکل دیگری گرفت، دین در زندگی غرب کمرنگ‌تر و اینطور شد که نشانه‌های بحران محیط زیست در جوامع دیده شد.
وی در پایان گفت: پیروان واقعی ادیان همیشه رابطه خوبی با طبیعت داشتند، در حالی که از زمانی دین در جوامع کمرنگ شد، این رابطه نیز از صلح‌آمیز بودن خارج شد. بنابراین ریشه بحران طبیعت به مدرنیته به عنوان واقعیت تاریخی باز می‌گردد.
انتهای پیام/ فارس
وی با اشاره به اینکه رابطه بین دین و محیط زیست یک رابطه علت و معلولی نیست، گفت: این رابطه از نوع روان شناختی است. موضع هر فرد دینمدار یا هر جامعه‌ای می‌تواند منشأ الهاماتی درباره رفتار فرد و جامعه یا محیط زیست شود. بنابراین ارتباط بین دین و محیط زیست در دنیای معاصر نیازمند یک حلقه‌ای به اسم اخلاق زیست محیطی در این میان است.
رحمتی همچنین اظهار داشت: بنابراین در این مقاله بیان کردم که نوع رفتار و رویکرد هر فرد در ارتباط با محیط زیست به رویکرد و رفتار او در موضع دینی و دیدگاه دینی او بستگی دارد، مباحث تاریخی نیز چنین چیزی را تأیید می‌کنند.
این استاد فلسفه دانشگاه با اشاره به اینکه تا پیش از دوره مدرن بشر در هر جایی از عالم اعتقادات خاص دینی داشت، توضیح داد: بنابراین در آن دوران اکثر مواقع رابطه بشر با محیط زیست صلح‌آمیز بود، چرا که پیروان ادیان هم طبیعت را تکریم می‌کردند هر چند هر یک به گونه‌ای این رفتار با طبیعت داشتند.
وی در ادامه گفت: به طور مثال هندوها تلقی مادرانه‌ای از خداوند و حرمت گذاشتن به طبیعت داشتند و یکتاپرستان نیز به محیط زیست توجه نشان می‌دادند و آن را مقدس می‌دانستند.
رحمتی با بیان اینکه بحران محیط زیست تا پیش از مدرنیته دیده نمی‌شود، توضیح داد: انسان‌ها اکثراً در همه جای زمین با صلح و آرامش زندگی می‌کردند، تعالیم دینی را هم رعایت می‌کردند، اما با ظهور عصر مدرن زندگی بشر شکل دیگری گرفت، دین در زندگی غرب کمرنگ‌تر و اینطور شد که نشانه‌های بحران محیط زیست در جوامع دیده شد.
وی در پایان گفت: پیروان واقعی ادیان همیشه رابطه خوبی با طبیعت داشتند، در حالی که از زمانی دین در جوامع کمرنگ شد، این رابطه نیز از صلح‌آمیز بودن خارج شد. بنابراین ریشه بحران طبیعت به مدرنیته به عنوان واقعیت تاریخی باز می‌گردد.
انتهای پیام/ فارس
سه شنبه ۱۸ اسفند ۱۳۹۴ ساعت ۱۲:۰۲
کد مطلب: 428756
